Johannes.

Jesus har mange navn. I dette avsnittet kalles han «ordet», på gr. Logos.

Jesus er kalla Ordet her. Det skaper kontakt og gir kunnskap og opplysning. Det er uttrykk for visdom og åndelege syner. Men her er det noko meir. Fyrst seier Johannes at det er evig, det var frå opphavet – før noko anna var til i verda. Og ordet var hjå Gud i hans himmel og æve.

Då går han vidare og skriv: Ordet var Gud. Det er med andre ord eit guddomsord. Skrifta seier elles at Jesus var Guds Son. Han var med i skaparverket og viser seg allmektig som Gud. Men det viktigaste ved han her er at han var liv og ga liv og lys til folket. På grunn av synda lever alle i mørket. Men Jesus kom for å kalla oss inn i sitt rike. Då måtte han sjølv bli menneske – kjøt, v. 14. men då opplevde han at han var ein framand i si eiga verd: Dei tok ikkje imot han.

I desse små versa finn me tre viktige sider ved Jesus og vårt tilhøve til han. Me kan ikkje vere likesæle eller nøytrale i høve til Jesus Kristus. Me må ta eit standpunkt og gjer det heile livet, sjølv om me ikkje tenkjer over det.

Først: Jesus kom til sine. I første rekke tyder det jødane han var send til. Men me er alle Guds eiegdom på den måten at me er skapt av han. Det tyder ikkje at alle vert frelste, men at Gud har rettmessig krav på oss. Juleevange-liet fortel at Jesus kom til ei syndig jord, og det vart den største hending i soga. Me fekk faktisk ny tidsrekning etter det. Det er eit historisk faktum som ingen kan riva ned.

Og kvifor kom han, kvifor var det så naudsynleg å koma til jord?
Han kom først og fremst for å gi livet sitt for syndarar, Mat. 20, 28. Livet hans vart ein løysepenge for oss. Me vart frikjøpt frå synda og den ævelege domen. Ropet på krossen: Det er fullført kan berga heile slekta frå den ævelege fortaping. Då vart all verda si synd sona og skulda betalt. Det er grunnvollen som står i alle stormar og for Guds truna. Jesus er Ordet som vart kjøt (v. 14) og budde mellom oss.

Slik er Jesus i dag og. Han ser etter deg som har synda. Han Ande leitar og han sender tenarar ut for å leita. Nå er han hjå deg som les, og spør med kjærleg røyst: vil du kome nå? Det er kallet frå Jesus til omvending og nytt liv. Han spør ikkje etter kor mykje du føler eller kjenner. Han spør etter om du vil kome og erkjenne di synd og skuld. Då fyrst kan han få frelse deg.
.

Det andre som står her dette: Jesus vart vraka då han kom første gong. Hans eigne tok ikkje imot han, står det. Eit døme på det er sjølve julenatta. Det var ikkje rom for han i herberge, Luk. 2, 7. Mange jødar sa nei til Jesu frelse. Dei leiande og farisearane sa nei. Til slutt overgav dei han til romarane som drap han. Her opplevde Jesus det verste: han vart stengd ute av sine eigne, ja mobba og motarbeidd av dei. Det var ein veg som førde han til krossen, ein av dei sværaste pinselsmåtar på den tida.
.

Det same skjer nok i vår tid og. Me skal ikkje sjå på jødane på den tid som verre enn andre. Er du og eg betre? Har me ikkje prøvd same veg alle saman? Me ville greia oss utan hans hjelp. Mange tek hardt i og seier: eg er ikkje verre enn andre.
.

Kva hjelp er det i slik tale? Me skal møta Gud ein dag - ein for ein. Då har me ingen å gøyma oss bak.
.

Om du kunne leve uten Jesus, hvordan skulle du vel dø en gang?
.
Kva svarar du nå? Han kjem og vil hjelpa og frelsa.
Det siste me skal nemna her: trass i motstand sa nokre ja takk. Nokre tok imot. Dei såg dei trong han og trudde på han. Eigaren av stallen julenatta var ein av dei: han opna for Jesus. Hyrdingane ute på marka sa: lat oss gå like til Betlehem og sjå dette. Falne menn og kvinner fekk kallet - og nokre tok imot!
.

Dei, står det, fekk rett til å verta Guds born. I sitt eige liv hadde dei ingen rett og inga kraft i seg sjølv til å verta det. Synda har øydelagt oss i vår innerste grunn.
.

Her viser Gud si makt. Det me ikkje kan ta oss til eller betale noko for, det vert ei gåve frå Gud. Difor er frelsa av nåde. Heile frelsa vert di når du opnar for Jesus. Du får ein rett du ikkje har avdi me alle har forbrote oss mot Gud. I nokre engelske biblar står at han gjev oss autoritet eller fullmakt til å verta Guds born. Me kan ikkje ta oss til dette eller gjera noko sjølv for å få det. Me må fødast inn i Guds rike. Og då fødest me til same rett og autoritet som Gud sjølv har. Det er han som gjev oss det.
.

Vil du ta imot Jesus nå? Det er det viktigaste steget du tek i livet. Du vert ikkje eit Guds barn ved denne handlinga å ta imot. det er ingen prestasjon som vert kravd av deg. Men du må likevel ta imot gåva frå Gud, slik barnet opnar hendene julekvelden og tek imot pakken. Og pakken er Jesus.
.

Joh. 1, 11-13. JESUS KOM.

Kva ville me seia om me vart utestengde frå vår eigen heim? Døra vart lukka til vår eiga stove og me stod utan nykkel utafor? Mon ikkje det ville vere ei sælsam oppleving. Og nett det opplever Jesus frå Nasaret kvar dag.
I desse små versa finn me tre viktige sider ved Jesus og vårt tilhøve til han. Me kan ikkje vere likesæle eller nøytrale i høve til Jesus Kristus. Me må ta eit standpunkt og gjer det heile livet, sjølv om me ikkje tenkjer over det.
Først: Jesus kom til sine. I første rekke tyder det jødane han var send til. Men me er alle Guds eiegdom på den måten at me er skapt av han. Det tyder ikkje at alle vert frelste, men at Gud har rettmessig krav på oss. Juleevange-liet fortel at Jesus kom til ei syndig jord, og det vart den største hending i soga. Me fekk faktisk ny tidsrekning etter det. Det er eit historisk faktum som ingen kan riva ned.
Og kvifor kom han, kvifor var det så naudsynleg å koma til jord?
Han kom først og fremst for å gi livet sitt for syndarar, Mat. 20, 28. Livet hans vart ein løysepenge for oss. Me vart frikjøpt frå synda og den ævelege domen. Ropet på krossen: Det er fullført kan berga heile slekta frå den ævelege fortaping. Då vart all verda si synd sona og skulda betalt. Det er grunnvollen som står i alle stormar og for Guds truna. Jesus er Ordet som vart kjøt (v. 14) og budde mellom oss.

.
Dinest kom han for å leita etter det som var fortapt og frelsa det, Luk. 19, 10. Han viste det i livet. Då gjekk han ikring og leita etter tollarar og syndarar - og dei tok han seg av. Han fortalde ei fin likning om det i Luk. 15. Både sauen og pengestykke var kome bort, men eigaren leita til han fann det. Og den bortkomne sonen vart teken vel imot då han vende om.
Slik er Jesus i dag og. Han ser etter deg som har synda. Han Ande leitar og han sender tenarar ut for å leita. Nå er han hjå deg som les, og spør med kjærleg røyst: vil du kome nå? Det er kallet frå Jesus til omvending og nytt liv. Han spør ikkje etter kor mykje du føler eller kjenner. Han spør etter om du vil kome og erkjenne di synd og skuld. Då fyrst kan han få frelse deg.
.

Det andre som står her dette: Jesus vart vraka då han kom første gong. Hans eigne tok ikkje imot han, står det. Eit døme på det er sjølve julenatta. Det var ikkje rom for han i herberge, Luk. 2, 7. Mange jødar sa nei til Jesu frelse. Dei leiande og farisearane sa nei. Til slutt overgav dei han til romarane som drap han. Her opplevde Jesus det verste: han vart stengd ute av sine eigne, ja mobba og motarbeidd av dei. Det var ein veg som førde han til krossen, ein av dei sværaste pinselsmåtar på den tida.
.

Kva hjelp er det i slik tale? Me skal møta Gud ein dag - ein for ein. Då har me ingen å gøyma oss bak.
.

Dei, står det, fekk rett til å verta Guds born. I sitt eige liv hadde dei ingen rett og inga kraft i seg sjølv til å verta det. Synda har øydelagt oss i vår innerste grunn.
.

Vil du ta imot Jesus nå? Det er det viktigaste steget du tek i livet. Du vert ikkje eit Guds barn ved denne handlinga å ta imot. Det er ingen prestasjon som vert kravd av deg. Men du må likevel ta imot gåva frå Gud, slik barnet opnar hendene julekvelden og tek imot pakken. Og pakken er Jesus.
.

GUDS LAM.
Joh. 1, 29.
.
Som ung gut fekk eg fylgja far til byen. Det var rett etter krigen og kongen skulle koma. Der stod me i første rekkje ut mot gata, og den strame kong Håkon gjekk ein armlengde forbi meg. Det synet gløymde aldri ungguten.
.

Døyparen Johannes hadde ei svær oppleving ein dag. Aldri før hadde han sett noko slikt. Slektningen hans Jesus oppe frå Nasaret kom gåande. Då såg han med Guds augo: her var Messias, det offerlammet som skulle slaktast for heile verda.
.

Dette vart ein ny og ugløymande dag for Johannes frå fjellbygda. Han retta ut handa og peika på han. Orda kom frå Guds hjarta: Sjå der - der er Guds lam som tek bort verda si synd. I dette ordet forkynte Johannes tre store bibelske sanningar den dagen ved Jordan. Me vil minna om det her.
.

1) Først litt om synd.

Verda si synd, sa Johannes. Det er grunnleggjande for å forstå kva kristendom er og kven Jesus er at me veit litt om kva synd er. Eg seier litt. For synda er så stor og uhyggeleg at inkje menneskjeauga kan sjå det fullt ut og leva. Det er berre Gud som kjenner alvoret i synda. Men for å bli frelst må me sjå noko, og eg vil få peika på to sider ved synd her.
.

Først tyder det at eg er på feil veg. Alle har synda og manglar ære for Gud, Rom. 3, 23. Ordet for synd her tyder å ikkje nå målet, pila treff ikkje blink. Me er fødde borte frå Gud, og me er stadig på veg bort frå Gud. Mennesket lever i totalt mørke. Me er komne på feil buss og vil etter vår natur aldri nå målet, himmelen. Slik har det vore frå Adam av. Syndefallet snudde oss 180 grader rundt, altså motsett veg. Difor heiter det om att og om att i Guds ord: Vend om!
.

Du kan altså vere snill og grei og hjelpsam, ja betre enn dei aller fleste. Men kva hjelper det når du er på feil buss? Målet er galt.
.

Det andre er: synda har også øydelagt oss, heilt inn i vår indre natur. Me er ikkje berre på feil buss, me har og ein dødleg sjukdom. Som den spedalske i Mat. 8 ville dødd av sjukdomen er me på veg mot evig død i fortapinga. Synda er som AIDS- sjukdomen: den kan ikkje lækjast. Synda har gjort at alt ved oss er galt. Våre feil, gjerningar, ord og tankar og motiv er utafor Guds vilje sjølv om det ser bra ut med jordiske augo. Me er øydelagde i vår natur. Det er dette Paulus vil ha fram i Rom. 3, 9-12. M.a. står det her: me er alle forderva. Me høver ikkje i Guds himmel etter vår natur. Og det gjeld alle, både nordmenn og folk i andre land.
.

2) Dinest seier Johannes: Synda må bort!

Me maktar ikkje å bera vår eiga synd. Prøver me på det, vil synda bera oss til helvete. Difor treng me ein syndeberar, som kan bera synda vår til helvete for å berga oss som er skuldige. Me er fortapt i synda. Det er ei lite populær sannaing - men ei sanning!
.

Kanskje du føler lite synd? Eller du ikkje kan heilt forstå at synda di er så graverande. Kanskje det er sant. Det er ikkje alltid me ser vår eiga synd. Mor mi fekk brystkreft på sine gamle dagar. Men ho gjekk med sår ei heil tid utan å skjøna kva det var. På veg til Radiumhospitalet spurde eg henne: kvifor sa du ikkje dette før. Då svara ho litt veikt: eg trudde ikkje det var så alvorleg.
.

Kva var avgjerande i det tilfelle? Jau, det doktoren fann ut og fortalde. Mor si og mi meining hadde ingen ting å seia her.
Og kven skal me høyra på når det vert tale om synd? Berre ein: han som ser alt. Guds meining er den einaste sanne i denne saka. Og han seier rett ut: alle har synda, og synda må bort om du skal skal verta frelst. Ingen ting ureint kjem inn i himmelen. Opb. 21, 27. Og han som kom utan bryllaupsklær på, vart jaga ut. Mat. 22, 12. Ein må ta vår synd som si og bera straffa som om den var hans.
.

Kven kan gjera slikt?
.

3) Gud fann ein: Jesus!

For å bera synda, skulle han vere eit offerlam. I den gamle pakt var det mange offer. Dei vart slakta og ofra som ei soning for Israel si synd.
.

Lammet var drepen i staden for Israel og leid døden i deira plass. Slik skulle Jesus vere lammet. Han skulle døy - ikkje berre for nokre få. Heile verda si synd vart lagd på han. Han bar alt til krossen på langfredag. Der vart han vår "stedfortredar". Det var me skulle vore på krossen og dødd den ævelege døden i fortapinga. Ingen av oss hadde kome ut derfrå. Men Jesus var ikkje berre menneske. Han var Gud. Difor kunne han døy for andre sine synder - og så stå opp att og vere fri.
.

På krossen hende det største mirakel i tida. Mange ord i Bibelen fortel oss om det som hende då. Profeten skriv: Han vart såra for våre brot, sundbroten for våre synder; straffa låg på han for at me skulle ha fred, og ved hans sår har me fått lækjedom. Jes. 53, 5. Og Paulus skriv til korintarane: Han som ikkje visste av synd, har Gud gjort til synd for oss, forat me i han skal verta rettferdige for Gud. 2. Kor. 5, 21. Dette er ord som seier at dom og straff for all verda vart tilrekna Kristus. Han bar det me alle var skuldige i. På krossen heng vår synder, og Lammet tok vår fortaping. Det er den djupaste sanning i kristen tru.
.

Du gikk for meg en blodig sti, og jeg som skyldig var slapp fri. Min vredesskål du tømte ut, så dyrekjøpt er jeg din brud.
.
Korleis kan eg så verta frelst på det?
Johannes ga løysinga: sjå!
.

Og dette synet er i Guds Ord. Du skal ikkje sjå inn i deg sjølv og leita etter ein frelsesgrunn. Der finn du framleis berre synd.
.

Du skal sjå i Ordet, og høyre kva det seier om din tilstand. Kva seier Gud om deg i sitt ord? - Det seier enkelt: han gjorde dette for deg. Han gjekk til krossen for at ein syndar som du skulle bli frelst, og det var nett dine synder han slepa og drog på oppover mot Golgatahøgda. Og då han ropte i si siste stund: Det er fullført, tenkte han nett på deg!
.

Peter skreiv mange år etter: Han som bar våre synder opp på treet. 1. Pet. 2, 24. Og Johannes skriv som gamal mann: Han er openberra for å ta bort syndene våre. 1. Joh. 3, 5.
Heile Bibelen samstemmer i dette som farisearane sa: Denne mannen tek imot syndarar og et saman med dei. Luk. 15, 2.
.
Du skal intet gjøre for å frelse få, nei, blott ordet høre, hvile deg derpå.
.
Det er ikke din bønn, det er ikke din gråt, det er blodet som frelser deg nu.
Se, se, se og lev - det er liv i å se på det Golgata kors...
.
- Dagen etter tala Johannes om det same og viste folket til Jesus. Etter denne talen kom to menn og fylgde Jesus (v. 37). Ordet fekk bera frukt.
.

Joh. 1, 16-18. Nåde og sannhet.

Her leser vi om Jesu komme og hans gjerning. Dette ser vi også i mange andre tekster og bibelavsnitt. Nå ser vi at det kommer en ny tid. GT var en forberedelsestid for Israel slik det uttrykkes her: Loven ble gitt ved Moses. Gud utvalgte Israel bl. a. for å vise sin frelse.

Vi kan lære noe om Guds handlemåte med mennesker ved å se i Bibelen. Slik Gud ledet Israel, slik vi han også handle med oss åndelig sett. Derfor er også GT god og nyttig lesning for en kristen ved siden av det historiske stoffet og åndelig oppbyggelse som finnes der.

Loven ble gitt ved Moses. Det er den gamle pakt som var en lovpakt på Sinai. Loven krever og truer og dømmer, men den gir aldri kraft til å oppfylle og holde loven. Den viser en vei: Du skal og du skal ikke. Men hvem har vilje og kraft til å oppfylle alt det Moses sa?

For loven ble gitt ved Moses. Han var Guds redskap og formidlet Guds tanker på denne måten. Men det er ikke Mose lov i den forstand at han har laget den. Slik må ikke uttrykket oppfattes. Det er Guds suverene lov som Moses fikk av Gud på Sinai. 2. Mos. 20. Derfor står det også at loven var skrevet med Guds finger. 2. Mos. 24, 12 og 31, 18.

Men: Nåden og sannheten kom ved Jesus Kristus. Det er evangeliet om Jesus og hans gjerning. Det kom til verden i og med at Jesus kom, for han er Nåden og Sannheten. Moses var bare en formilder av Guds vilje i loven, mens Jesus var i sin person nåde og sannhet. Han var selve evangeliet. Derfor kommer vi aldri utenom ham.

Det er ikke nok å gjøre så godt vi kan moralsk eller religiøst. Vi er kalt til å følge Jesus. Han er Guds Sønn og ingen kommer til Gud og himmelen uten gjennom ham. Joh. 14, 6. I vår tekst ser vi at Jesus var Ordet og Ordet var Gud, v. 1f. Og dette Ordet ble kjød, dvs. Han kom i menneskeskikkelse, v. 14. At frelsen er så sterkt knyttet til Jesus, ser vi av et ord hos Johannes første brev kap. 5, 12: Den som har Sønnen, har livet. Og en salmist synger slik: «Eier du ham, da eier du alt hva hjertet kan evig begjære.

I teksten står det videre: For av hans fylde har vi alle fått, v. 16. Det gjelder ikke alle mennesker her i verden. Det gjelder alle de som har tatt imot Jesus og tror på ham, v. 12. Der er et skille i verden, og det er slik nå som det var før: De som tror og de som ikke tror. Det er de frelste og de ufrelste, Guds barn og de fortapte. Vi må ikke viske ut dette skille. For det gjelder også i evigheten.

Her i nådens tid kan et menneske går over fra den ene til den andre gruppen. Det betyr ikke at vi kan gjøre det selv og når vi vil. Men muligheten er der når Gud kaller og rører ved oss. Og skillet går ikke mellom de snille og gode menneskene, de fromme og de som gjør mye godt – men skille går ved vårt forhold til Jesus.

Jødene ble utenfor dette nådesamfunnet fordi de vraket ham, v. 11. Det er Bibelen klar på. Og den er klar i dette: Som syndere har ingen av oss rett til Guds rike. Den retten tapte hele menneskeheten ved syndefallet, 1. Mos. 3. Det er grunnen til at Johannes kan skrive slik: De som tok imot ham, gav Gud rett til å bli Guds barn. Vi har ingen rett og er ikke Guds barn av natur. Og disse Guds barn fikk hans fylde. Hva er det? Det er noe alle troende har og ikke en spesiell gruppe mennesker. Det er ikke gode kristne som får det, men alle som lever med Gud.

Vi skal nevne noe av denne fylde her. For den består av flere ting, eller det er flere sider ved fylden som Gud gir sine barn som gave. Og prof. Sigurd Odland har nok rett når han sier om dette: De som tok imot Jesus «hadde fått øse av den uendelig rike kilde som hadde åpnet seg for dem i og med det som han, den ene, var fylt av.» Det var bare Jesus som kunne gi, og menneskene kan ta imot. Og hva er det vi får ta imot når vi kommer til Jesus?

1. Først: Syndenes forlatelse.

Her er vi ved en grunnleggende side ved oss kristne. Vi ble kristne i det øyeblikk vi tok imot syndenes forlatelse. Ingen er kristne uten dette. Og frelsen skjer i Jesus. Peter talte om det i Kornelius' hus, Apg. 10, 43: «Ham (Jesus) gir alle profetene det vitnesbyrd at hver den som tror på ham, får syndenes forlatelse ved hans navn». Det er altså omtalt i Det gamle Testamentet («profetene»). De vitner om at de som tror på ham (den kommende Messias), får tilgivelse for sin synd.

Og i vers 44 står det: «Mens Peter ennå talte disse ord, falt Den Hellige Ånd på alle dem som hørte Ordet.» Og det var ordet om syndsforlatelse i Jesu navn. Vi må altså bygge på Guds ord i frelsesspørsmålet. Og det er først og fremst ordet om Jesus som fører til frelse. Der det blir tatt imot, skjer frelsen.

Det betyr at en troende eier syndenes forlatelse så lenge han lever med Jesus. Ingen blir frelst ved egne prestasjoner eller et gudfryktig og religiøst liv. Alle gode ting er viktige her i verden, men de frelser ikke. Vi har ofte lett for å bygge vårt himmelhåp på noe i oss selv og mener vi må gjøre noe for å vli Guds barn. Det sier Bibelen nei til. Det er nåde og gave den første gang, og siden er det slik hver eneste dag og stund. Guds gave varer evig.

Derfor heter det i vers 16: Og det nåde over nåde. Det kan også oversettes: Nåde istedenfor nåde. Om du tror at du har brukt opp Guds nåde etter noen år, sier Gud her: Det kommer stadig ny nåde. Den blir ikke oppbrukt. Og den er alltid like ny. Derfor kan du glede deg over nåden i dag.

Men hvorfor er det slik? Hva bygger en slik uendelig nåde på? Det er det neste vi må se på.

2. Forsoningens grunn.

Jesu frelsesverk er grunnen til vår frelse. Alt det han gjorde ble vårt. Å bli frelst er derfor å ta imot Jesus. For da tar vi imot Jesu offer for synd. Der har vi en stødig grunnvoll for vår frelsesvisshet og livet med Gud.

Jesu gjerning var å dø. Da ble all verdens synd lagt på ham. Skyldbrevet ble naglet til korset, og hans blod (som er beviset på hans død) 'betalte' for vår synd. Han ble slik vår løsepenge. Det hadde han sagt til disiplene flere ganger. Vi ser det i mat. 16, 21: Fra den tid begynte Jesus å gi til kjenne at han skulle lide og dø. Og i Mat. 20, 28 sier han selv: Menneskesønnen er kommet ... for å gi sitt liv som løsepenge. Dette ordet (gresk: lytron) var den pris som ble betalt for å kjøpe fri en slave, eller å befri noen fra dødsdom. Den som tar imot Jesus, får altså det. Syndens lønn er døden, og Jesus selv tok denne dom.

Alt som måtte og skulle gjøres var med i Jesu død på korset. Ved troen blir det vårt. Da har vi en frelsesgrunn som holder gjennom hele livet og som er nok i døden og dommen. Denne grunn er fast og trygg, og du behøver aldri tvile på den. Om du kjenner uro og uvisshet om det er nok, er det djevelens røst. Du skal heller be og synge

Led meg hen til frelsens klipp – på meg selv jeg stoler ei!

I den kløfter kan jeg hvile, der er sikkert ly for meg.

På den klippe vil jeg bygge, glad, frimodig, frelst og fri.

Her jeg finner ly og skygge. Her går stormen meg forbi.

3. Barnekår.

I Rom. 8, 15 ser vi at vi har fått barnekårets ånd. Det betyr at vi har fått Gud til far og vi kan be med trygghet: Fader vår. Vi har lov til å gå til Gud med alt. Det er nåde for en synder. Og når vi kan gå med alle ting, er det hans fylde nåde over nåde.

Men Gud har omsorg for sine. Derfor gjør han det med glede og vil gjerne at vi skal ha tillit til ham slik at vi våger å komme når vi er den største nød. Her kan vi lære noe av Guds behandling av Israel. Det er Guds spesielle folk. Men de var ofte ulydige og handlet mot Guds vilje. Gud måtte straffe og dømme det, men han forlot ikke folket. Han ga de nye anledninger til å vende om. Det er slik en god far er.

«Jeg har en Fader i det høye som faderomhu for meg bær.» Slik sang Lina Sandell etter at far hennes var dø. Og Jesaja sier: Helt til deres alderdom er jeg den samme, til de grå hår skal jeg bære dere. Jes. 46, 4. Og Paulus sa om Israel: I førti år bar han dem, eller sørget for dem (NO 78). Apg. 13, 18. Det er noe av hans fylde som vi alle troende har fått. Det skal han gjøre med oss også.

4. Saligheten.

Her tenker vi på den evige hvile hjemme hos Gud. Det er målet for livet. Vi har en hellig arv i himmelen som er gjemt for oss. Den eier vi ved troen allerede nå. Har folk flest glemt den himmelske arv? Er vi for opptatt av det jordiske og materielle? Slik lever vi i en farlig tid. Og faren er at vi innstiller oss på det jordiske. Vi har det godt her i verden, og mange er med og hjelper andre til å få det godt på jorden.

Det er likevel ikke hovedsaken. Det aller viktigste for ethvert menneske er å få en frelst sjel. Det er noe av sannheten om oss. Og fylden av nåde er at vi kan bli frelst – ved troen på Jesus. Der er det mulig. Men vi må huske at det bare er der vi kan bli frelst fra synden og eie himmelarven. Det gjelder for nordmenn og det gjelder for hedninger og muslimer og hvilket navn vi har på folk.

Er du en av dem som tok imot i nådens tid? Ennå er det rom, står det.

DEI FØRSTE KRISTNE.
Joh. 1, 40-47.
.
Har du undra deg nokon gong over korleis dei aller første kristne levde? Var dei annleis enn oss, eller hadde die noko som me ikkje har nå?
.

Det er berre ein måte å få svar på det: sjå kva Bibelen fortel om dei. Og i dette avsnittet finn me fleire sider ved desse første disiplane. Sjølv om ikkje alt i gamal tid kan høve for oss, har me i alle høve noko her som er likt og skal vere det til alle tider.
.

Det var ein stor dag ved Jordanelva. Etterat døyparen hadde tala om lammet, kom 5 menn og ville fylgja Jesus. Eit nytt liv tok til - dei fekk liksom starta om att. Og kven vil ikkje det? Me har visst alle så mykje å gløyma av synd og svik og ugjort i livet. Den som kunne gløyme fortida, setje ein strek over alt og få "blanke ark" og ein ny dag!
Kva hende her ved elva, og kvifor vart det slik ein stor dag for desse?
Det er fleire svar på det.

.
1) Først: dei møtte Jesus.

Dei ikkje berre høyrde om han, men fekk møte han personleg. Dei høyrde forkynninga hans, trudde og kom. Og det er nett dette møte med Jesus som gjer at me kan gløyma det som ligg bak, som Paulus skriv. Fil. 3, 14. I Ordet les me at Gud sjølv vil gløyma vår fortida og synd, Jes. 38, 17. Han kastar det bak sin rygg og ser det aldri meir. Kan me tenkja oss noko større enn det? Han tilgjev og gløymer synda når me kjem og vedkjenner oss den og bed om nåde. Vissa om det løyser oss og set oss inn i ein ny fridom. Eit møte med Jesus skaper eit nytt liv for oss og i oss der Kristus lever i meg, Gal. 2, 20. Trua har ei slik omskapande makt.

.
2) Då fekk dei eit vitnemål.

Det første desse kristne sa når dei møtte vener, var: me har funne Messias, v. 42. Dei måtte fortelja andre om møtet med Jesus og kva han fekk å seia for dei.
Det er typisk for dei nyfrelste som opplever ei radikal omvending. Jesus vert det største og dei syng med hjarta: Han tok min tunge byrde, han stilnet stormens jag, det kostet Jesu dyre blod å frelse meg en dag.
.

Me er ikkje alle like og kan ikkje vere like i alt. Måten me vitnar på kan variera etter kva type menneske me er. Dette er likevel felles for alle truande: me har eit vitnemål i oss. me fekk noko nytt i møte med Frelsaren.
.

Å vitna tyder ikkje at me skal halda små preiker. Det er å fortelja korleis me vart kristne og kva denne trua tyder for oss. Framhaldet av vitnemålet er og at me fortel korleis me lever med Gud og kva han gjev dag for dag. For mange kristne vert ofte då vitnemålet kva me ser i Guds ord og kva me har opplevd i samlivet med han.
.

Den som trur på Guds Son har vitnemålet i seg sjølv, skriv Johannes. 1. Joh. 5, 10-11. Og me ser korleis Paulus vitna to gonger for retten og fortalde om korleis han møtte Jesus. Apg. 22 og 26.
.

Har du eit vitnemål om Jesus? Det vil vere avhengig av om du stadig får nye møter med Han. Det er då vitnemålet vert skapt.
.

3) Dei fekk nød for sine.

I møte med Jesus vart det skapt ein kjedereaksjon i den første tida. Dei nye kristne fekk omsut for andre menneske: dei måtte og få møta Frelsaren. Det vart om å gjera å visa dei til Jesus.
Slik er det og i vår vekkjing og oppleving av frelse. Det vert tend ein gneiste i oss: andre må bli frelst. Eg trur det er eit normalt trekk ved ein kristne. Korleis kan me leva godt med Gud og nyta fruktene av frelsa når me veit at mange, mange aldri vil få det?
.

Paulus kjende denne nauda. Han skriv så sterkt som vel mogeleg i Rom. 9-10 om korleis han tenkjer om frendane sine, jødefolket. Han har ei stor sorg, ei naud som aldri tek ende og ei hjerteleg bøn: dei må verta frelste. Ja, han kunne ynskja at han sjølv var fortapt - forbanna bort frå Kristus - om det kunne hjelpa dei.
.

Ingen kan ha ei større naud for ufrelste enn det Paulus syner her. Det er som om han set sitt eige liv i pant om det kunne frelsa nokon.
Korleis er det med oss? Kva er du mest oppteken med når det gjeld framtida for borna dine? Og slekta elles og naboane? Er det timeleg velvære eller ein plass i himmelen. Her må me setja oss ned i dag og tenkja: korleis prioriterar me? Er det dette livet som tel mest, eller arbeider me for æva.
.

Det siste krev tårer. Salme 126, 5-6 fortel at det er dei som sår med gråt som får hausta med fryderop. Skal tru om me ber så få kornbann i hus avdi me gret så lite. Er det ikkje tid for eit "gråtemøte" mellom Guds folk nå? Med denne gråt meiner me sjeleleg angst og kamp i bønerommet for at folk må bli omvende.

.
4) Dei møtte tvilarar.

Kan det kome noko godt frå Nasaret? spurde sume. Kan denne Jesus ha noko å gje meg i vår moderne tid, spør andre i dag.
.

Eit menneske kan eigentleg ikkje overtyda nokon om dette. Me må sjølv møta Frelsaren og la han overtyda oss. Jesus sa det same slik: Vil nokon gjera etter hans vilje, skal han få røyna om læra er frå Gud. Joh. 7, 17. Det er god medisin. Og i Joh. 4, 42 seier folk i Samaria til kvinna: No trur me ikkje lenger for skuld det du har tala, for me har sjølve høyrt han, og veit no for visst at han er den som skal frelsa verda.
.

Ta Gud på ordet. Det er vegen for tvilaren.

Joh 1, 19–27. Ydmykhet og blindhet.

I denne teksten kan vi finne eksempler på to slags mennesker. Og her begynner egentlig historien om Jesus i dette evangeliet. Det som står foran er en prolog eller et forord til resten. Herfra følger vi Jesus på hans vei gjennom livet til død og oppstandelse.

Som de andre evangelistene begynner han med Døperens vitnesbyrd om Jesus. Han var jo sendt i forveien for å bane vei for Frelseren. Og det gjorde han ved sin forkynnelse. Slik må det alltid være. Gud mente at mennsker ble frelst ved tro, ved forkynnelsens dårskap. 1. Kor. 1, 21. Med det mener han ikkje en dårlig forkynnelse. Men talen om troen på Jesus som frelser ved sin død, har alltid vært en dårskap for det naturlige menneske.

1. Sann ydmykhet.

Døperen Johannes er et eksempel på en slik sann forkynner. Han var en ydmyk person som bare kom for å peke på Jesus. ”Etter meg kommer en mann,” sa han. Kap. 1, 30. Og senere sier han så tydelig: ”Han skal vokse, jeg skal avta.” Kap. 3, 30.

Jesus gav Johannes dette vitnesbyrdet: ”Noen større enn døperen Johannes er ikke reist opp blant dem som er født av kvinner.” Mat. 11, 11. Han sa også at ”han var det brennende og skinnende lyset” (Joh. 5, 35). Det er ikke mange som får slike vitnesbyrd av Jesus selv. Mon han finner noen i dag som kan sammenlignes med ham?

Her i Joh. 1 ser vi noe av hans ydmykhet. Da noen tenkte at han var Messias, svarte han: ”Jeg er ikke Messias.” v. 20. Han ville ikke ta ære for noe han ikke var. Ærlighet følger nøye sammen med ydmykhet. Han var heller ikke en profet eller Elia. Men prestene gav seg ikke og gikk hardt innpå ham: Hvem er du da? De skjønte at han var noe mer enn vanlige folk.

Da svarte han åpent med sitat fra Bibelen som viser at han så seg selv som forløper for Messias: ”Jeg er en røst som roper i ørkenen: Gjør Herrens vei jevn.” v. 23. Det er sitat fra Jes. 40, 3. Og Matteus sier klart at denne røsten var Johannes, Mat. 3, 3. Egentlig er det et uttrykk for ydmyk holdning hos Johannes. En røst er vel ingen ting. Det er mannen bak som betyr noe.

Johannes ville opphøye Jesus. Derfor var han kommet. Det er her vi kan lære mye av ham. Uansett hvilken stilling vi har i samfunnet eller i Guds menighet på jord, kan vi være med å ære Jesus og vise han fram som vår store frelser og herre for våre medmennesker. På den måten er vi med og jevner veien for folk.

De største redskap i Guds rike er nettopp slike som følger Johannes her. Både i sin forkynnelse og i sitt liv var han et mønster for oss. Det er ikke sikkert at han var så skarp intellektuelt eller hadde mye kunnskap. Men han stilte seg til disposisjon for Herren uten å kreve noe for seg selv. De gjorde som Peter formaner oss til: Ikle dere ydmykhet mot hverandre. 1. Pet. 5, 5. Det betyr også at de var villige til å bli små i seg selv – ”avta”. ”Den som fornedrer seg selv, skal opphøyes,” sier Jesus. Luk. 14, 11.

2. De blinde.

Mennesker som ikke er omvendt og gjenfødt, er generelt sett åndelig blinde. De kjennetegnes ved at de ikke forstår åndelige spørsmål. Det er ikke nok med kunnskap. Det er ikke alt vi kan forklare logisk og forstå med vår hjerne.

Jødene ventet på Messias, og de hadde skriftlige løfter om at han skulle komme. Skriftene sa også en del om hvordan han var og hva han skulle gjøre. Denne ”messianske” linje går gjennom hele Det gamle Testamentet.

Fariseere og skriftlærde mente også at de kjente Guds vilje, og de trodde utvilsomt på løftet. Og det er en stor fordel.

Nå talte Johannes til dem om at ”midt iblant dere står den dere ikkje kjenner”, v. 26. De som skulle ha kjent ham, forstod det ikke selv om han var ganske nær. Det taler til oss om hvor lett det er å være blind med kunnskap. For det åndelige syn er knyttet til troen. Det er den som har en levende tro på Gud, som ser. Og det hadde ikke disse jødene.

Det er fare for at mange mennesker også i vår tid lever på samme måte. Folk i Norge og den vestlige verden har i mange, mange år hatt relativt mye kunnskap om Gud. Likevel var de ikke frelst eller så det som nødvendig for dem selv. Og vi har sett det i vekkelser gjennom tidene. Mange hørte ordet uten å omvende seg til Gud. De var åndelig blinde. De sov. Alle forkynnere som har vært i slike møter, kan bekrefte det.

Bibelen taler om å bli født av Ånden for å bli frelst. En av sidene ved det er nettopp dette at Guds Ånd må få overbevise syndere om frelsen. Og her står vi så hjelpeløse. Denne overbevisning kan ikke bare skje ved forklaring av Bibelen. ”Det er Den hellige Ånds gjerning, sier katekismen. Og det gjør oss små som arbeidere i Guds rike. Det menneske som sier nei til Guds kall, er utenfor.

Derfor er det så viktig at vi minner folket om deres ansvar for å komme. Vi skal ikke frelse oss selv. Men vi kan åpne oss for Ordet og Ånden. Det gjelder både ordet om synd og dom, og om tilgivelse og forsoning hos Jesus. Må Gud få møte oss og folket vårt til å se det.

MIN TIME.
Joh. 2, 1-11.
.

Bryllaupet i Kana i Galilea var det første offentlege underet han gjorde. Det var innleiinga til hans verksemd. Her viste han kor allmektig han var - at natura var lagd under hans makt.
Då mora meinte han burde gripa inn - ho skjøna han var annleis enn folk flest, sa han desse orda: Mi tid er ikkje endå komen.

.
Lat oss berre stansa ganske kort ved dette ordet her. Jesus har ei tid for alt. Me kan nok meine at tida ikkje er rett. Men her gjeld det Guds klokke og ikkje vår.
.

1) Jesus kom.

Var Jesu kome for seint i soga? Det hadde gått mange år for Israel og i verdssoga. Skapinga låg langt attende i tida, og verda var full av synd og vondskap av alle slag. Israels folk leid urett under Romarriket, og dei fleste folk visste ikkje om den sanne Gud.
Kom han i seinaste laget? Folk vil nok meine det. Guds klokke viste likevel rett tid. Då tida var fullkomen, kom han, seier Paulus inspirert av Gud. Gal. 4, 4. Han kom til fastsett tid, Rom. 5, 6. Gud hadde oversynet og fann det rette tidspunktet. Julenatta låg alt vel tilrette. Guds Son kunne stiga inn i tida.

.
2) Jesus stod fram.

Han var ikring tretti år før han tok til med si verksemd. Og det var her han gjorde det første teikn. Han skulle først vere vaksen etter jødisk tanke. Nå var hans tid komen. Hans verksemd var på fleire måtar: Han skulle forkynne Guds ord om hans rike, Mat. 4, 17. Då lydde ein bodskap om omvending og tru. Han lækte sjuke der han kom, Mat. 9, 35. Det gjorde han for å hjelpa folk, ikkje for å skapa blest om seg sjølv eller sensasjon. Og han har same kraft i dag. Vidare lærde han folk og held lange talar om kva Guds rike var. Han skulle læra sine vener opp i Guds råd og gjera dei skikka for deira arbeid. Han tala om sin eigen død og kva den tydde og om dei siste dagar av vår tid. Me får aldri nok kunnskap om dei heilage ting.
.

3) Han skulle døy.

Arbeidsdagen var slutt for han, Joh. 9, 4. Han fekk berre ikring 3 år. Var ikkje det for kort tid? Han som kunne gjera så mykje godt, skulle han ikkje brukt eit langt liv til gode gjerningar?
Her kom Jesu tid tidlegare enn folk fleste tenkte. Og det peikar på det som var hans eigentlege gjerning: krossen. Kort før sa han: Timen er komen, Joh. 17, 1. Målet hans var heile tida Golgata. Sluttsteinen i byggverket var Joh. 19, 30: Det er fullført. Tida var komen til å sona verda si synd. Synde-skulda vart betalt med hans blod.
.

4) Han skal kome att.

Han sa det ofte. Dei som trur skal hentast heim i skya. Dei som ikkje trur, som er ulydige, skal dømast til æveleg straff. Me tenkjer kanskje at han dryger i lengste laget. Kvifor kjem han ikkje snart? Her er så mykje vondt på jord, også mellom dei kristne. Kvifor kjem ikkje han som "alle verdens floker løse kan"?
Han har nok oversynet her og. Ein dag vil det lyda: Timen for hausten er komen. Op. 14, 15.
.

5) Tid for misjon.

I mellomtida, før han kjem att, har han bede sine vener vinna nye

.læresveinar på jord. Mat. 28, 18-20. Så lenge det er nådetid er det tid for misjon. Men det kjem ei tid då det skal lyda: Det skal ikkje lenger vera noko tid. Op. 10, 6. Då kallar han tenarane heim att. Den siste er vunnen for Guds rike.
Er me trufaste her?

Joh. 1, 29. GUDS LAM.

Som ung gut fekk eg fylgja far til byen. Det var rett etter krigen og kongen skulle koma. Der stod me i første rekkje ut mot gata, og den strame kong Håkon gjekk ein armlengde forbi meg. Det synet gløymde aldri ungguten.

1) Først litt om synd. Verda si synd, sa Johannes. Det er grunnleggjande for å forstå kva kristendom er og kven Jesus er at me veit litt om kva synd er. Eg seier litt. For synda er så stor og uhyggeleg at inkje menneskjeauga kan sjå det fullt ut og leva. Det er berre Gud som kjenner alvoret i synda. Men for å bli frelst må me sjå noko, og eg vil få peika på to sider ved synd her.

Du kan altså vere snill og grei og hjelpsam, ja betre enn dei aller fleste. Men kva hjelper det når du er på feil buss? Målet er galt.

2) Dinest seier Johannes: Synda må bort! Me maktar ikkje å bera vår eiga synd. Prøver me på det, vil synda bera oss til helvete. Difor treng me ein syndeberar, som kan bera synda vår til helvete for å berga oss som er skuldige. Me er fortapt i synda. Det er ei lite populær sannaing - men ei sanning!

Kanskje du føler lite synd? Eller du ikkje kan heilt forstå at synda di er så graverande. Kanskje det er sant. Det er ikkje alltid me ser vår eiga synd. Mor mi fekk brystkreft på sine gamle dagar. Men ho gjekk med sår ei heil tid utan å skjøna kva det var. På veg til Radiumhospitalet spurde eg henne: kvifor sa du ikkje dette før. Då svara ho litt veikt: eg trudde ikkje det var så alvorleg.

Kva var avgjerande i det tilfelle? Jau, det doktoren fann ut og fortalde. Mor si og mi meining hadde ingen ting å seia her.

Og kven skal me høyra på når det vert tale om synd? Berre ein: han som ser alt. Guds meining er den einaste sanne i denne saka. Og han seier rett ut: alle har synda, og synda må bort om du skal skal verta frelst. Ingen ting ureint kjem inn i himmelen. Opb. 21, 27. Og han som kom utan bryllaupsklær på, vart jaga ut. Mat. 22, 12. Ein må ta vår synd som si og bera straffa som om den var hans.

Kven kan gjera slikt?

3) Gud fann ein: Jesus! For å bera synda, skulle han vere eit offerlam. I den gamle pakt var det mange offer. Dei vart slakta og ofra som ei soning for Israel si synd.

Du gikk for meg en blodig sti, og jeg som skyldig var slapp fri. Min vredesskål du tømte ut, så dyrekjøpt er jeg din brud.

Korleis kan eg så verta frelst på det?

Johannes ga løysinga: sjå!

Og dette synet er i Guds Ord. Du skal ikkje sjå inn i deg sjølv og leita etter ein frelsesgrunn. Der finn du framleis berre synd.

Peter skreiv mange år etter: Han som bar våre synder opp på treet. 1. Pet. 2, 24. Og Johannes skriv som gamal mann: Han er openberra for å ta bort syndene våre. 1. Joh. 3, 5.

Heile Bibelen samstemmer i dette som farisearane sa: Denne mannen tek imot syndarar og et saman med dei. Luk. 15, 2.

Du skal intet gjøre for å frelse få, nei, blott ordet høre, hvile deg derpå.

Det er ikke din bønn, det er ikke din gråt, det er blodet som frelser deg nu.

Se, se, se og lev - det er liv i å se på det Golgata kors...

- Dagen etter tala Johannes om det same og viste folket til Jesus. Etter denne talen kom to menn og fylgde Jesus (v. 37). Ordet fekk bera frukt.

Joh. 1, 40-47. DEI FØRSTE KRISTNE.

Har du undra deg nokon gong over korleis dei aller første kristne levde? Var dei annleis enn oss, eller hadde die noko som me ikkje har nå?

Kva hende her ved elva, og kvifor vart det slik ein stor dag for desse?

Det er fleire svar på det.

1) Først: dei møtte Jesus. Dei ikkje berre høyrde om han, men fekk møte han personleg. Dei høyrde forkynninga hans, trudde og kom. Og det er nett dette møte med Jesus som gjer at me kan gløyma det som ligg bak, som Paulus skriv. Fil. 3, 14. I Ordet les me at Gud sjølv vil gløyma vår fortida og synd, Jes. 38, 17. Han kastar det bak sin rygg og ser det aldri meir. Kan me tenkja oss noko større enn det? Han tilgjev og gløymer synda når me kjem og vedkjenner oss den og bed om nåde. Vissa om det løyser oss og set oss inn i ein ny fridom. Eit møte med Jesus skaper eit nytt liv for oss og i oss der Kristus lever i meg, Gal. 2, 20. Trua har ei slik omskapande makt.

2) Då fekk dei eit vitnemål. Det første desse kristne sa når dei møtte vener, var: me har funne Messias, v. 42. Dei måtte fortelja andre om møtet med Jesus og kva han fekk å seia for dei.

Det er typisk for dei nyfrelste som opplever ei radikal omvending. Jesus vert det største og dei syng med hjarta: Han tok min tunge byrde, han stilnet stormens jag, det kostet Jesu dyre blod å frelse meg en dag.

Den som trur på Guds Son har vitnemålet i seg sjølv, skriv Johannes. 1. Joh. 5, 10-11. Og me ser korleis Paulus vitna to gonger for retten og fortalde om korleis han møtte Jesus. Apg. 22 og 26.

Har du eit vitnemål om Jesus? Det vil vere avhengig av om du stadig får nye møter med Han. Det er då vitnemålet vert skapt.

3) Dei fekk nød for sine. I møte med Jesus vart det skapt ein kjedereaksjon i den første tida. Dei nye kristne fekk omsut for andre menneske: dei måtte og få møta Frelsaren. Det vart om å gjera å visa dei til Jesus.

Slik er det og i vår vekkjing og oppleving av frelse. Det vert tend ein gneiste i oss: andre må bli frelst. Eg trur det er eit normalt trekk ved ein kristne. Korleis kan me leva godt med Gud og nyta fruktene av frelsa når me veit at mange, mange aldri vil få det?

Ingen kan ha ei større naud for ufrelste enn det Paulus syner her. Det er som om han set sitt eige liv i pant om det kunne frelsa nokon.

Korleis er det med oss? Kva er du mest oppteken med når det gjeld framtida for borna dine? Og slekta elles og naboane? Er det timeleg velvære eller ein plass i himmelen. Her må me setja oss ned i dag og tenkja: korleis prioriterar me? Er det dette livet som tel mest, eller arbeider me for æva.

4) Dei møtte tvilarar. Kan det kome noko godt frå Nasaret? spurde sume. Kan denne Jesus ha noko å gje meg i vår moderne tid, spør andre i dag.

Tvilarar har det vore støtt. Nokre av dei leikar med tvilen og vil tvila. Andre er ærlege. Dei er verkeleg komne i tvil om kva kristendom er og treng sakleg hjelp til å finna fram. Er du ein av dei, vil eg få seie at det fins ein veg ut or tvilen. Då Natanael viste tvilstankar, sa Filip: Kom og sjå. Prøv sjølv. Eit menneske kan eigentleg ikkje overtyda nokon om dette. Me må sjølv møta Frelsaren og la han overtyda oss. Jesus sa det same slik: Vil nokon gjera etter hans vilje, skal han få røyna om læra er frå Gud. Joh. 7, 17. Det er god medisin. Og i Joh. 4, 42 seier folk i Samaria til kvinna: No trur me ikkje lenger for skuld det du har tala, for me har sjølve høyrt han, og veit no for visst at han er den som skal frelsa verda.

Ta Gud på ordet. Det er vegen for tvilaren.

Joh. 1, 41-52. Vi har funnet Messias!

Filip møtte en dag Jesus, og han fikk det enkle kallet av Mesteren: Følg meg! v. 44. Det var så enkelt og liketil at alle kunne forstå det. Alle som møter Jesus får et slikt kall. De som møter ham på livets reis, får høre: Kom! Følg meg!

Filip møter Natanael litt senere og begynner å vitne: Vi har funnet Messias – Jesus fra Nasaret! V. 42. 46. Han som loven og profetene vitner om, har vi funnet. Her sier Filip at Bibelen forteller oss om Jesus. Det er skrevet om ham på nær sagt alle Bibelens blader. Jesus er Bibelens hovedtema. Det klarner for oss etter hvert med årene: Bibelens bøker gir oss et stadig større lys over Messias.

Det er ofte slik: Noen har funnet Jesus, en vekkelse har så smått begynt. Disse nye blir så grepet av det de har opplevd at de må bringe det videre til andre. Og slik blir vekkelsen ført videre til andre. De nyfrelste er de beste vekkelsestalere, sa predikanten Sven Foldøen. De har fått noe, og det må andre også få.

Det er et stort ansvar, men også en stor glede. – Vi har funnet Messias! Har du?

Men Natanael var av de som tvilte: Kan det komme noe godt fra Nasaret. Kan det være mulig? Sa han. Er det på den måten en skal bli frelst? Nei, det var vanskelig.

Kom og se, sa Filip. Prøv selv, da får du erfare at det er på den rette måte. Og det er slik vi må svare. Vi kan ikke forklare alt i kristendommen. Vi skal ikke diskutere bort problemene. Vi skal si: Kom selv og se. Prøv det selv. Se!

Du må selv komme. Det er ikke frelse i å bare høre om Jesus og kristendommen. Natanael måtte møte ham og oppleve ham. Og det samme trenger vi nå. Spørsmålet er om vi har møtt Jesus personlig, bekjent vår synd for ham og bedt om nåde og tilgivelse.

Natanael fikk et møte med Frelseren. Han fikk se ham. Da trodde han. Derfor tror jeg, v. 51. Natanael ble en kristen den dagen. Han ble frelst.

Det gjelder for alle. Du kan møte ham i dag. Men er det nok? Skal det ikke mer til enn å tro? – Nei, det skal ikke det. Det er nok. Paulus sa til fangevokteren i Filippi: Tro på den Herre Jesus, så skal du bli frelst. Du og ditt hus. Apg. 16, 31. Det er løftet Gud har gitt.

Og i Romerbrevet skriver han: Vi holder for at mennesket blir rettferdiggjort ved troen, uten lovgjerninger (Rom. 3, 28). Og videre: Den som ikke har gjerninger, men tror på ham som rettferdiggjør den ugudelige (kap. 4, 15).

Bibelen har bare vist oss en vei til frelse. Det er å tro på Jesus. Alt annet er forgjeves – om det er aldri så godt og aktverdig. Den veien Gud har vist, fører fram.

Du skal få se større ting enn dette, sier Jesus til ham, v. 51. Det ble en stor dag for sjelen den gang vi ble frelst. Dere kan klage og klynke og forsøke å få det til å se smått ut. Likevel vet jeg i mitt hjerte at det var en stor dag da Jesus frelste meg. Jeg var ikke fullt 15 år gammel. ”Aldri den herlige dag vil jeg glemme.” Og vi kan ikke glemme den. Det jeg da fikk er så dyrebart for min sjel at jeg hverken kan eller vil misse det. Det er alt for meg. Vi syntes vi kunne ikke bli lykkeligere på jord.

Da stanser Jesus oss og sier: Du tror nå og synes det er stort! Men hør: Du skal få se det som er større enn dette. Ja, det sier han.

Og kristenlivet er en stadig marsj fremover, på en måte. Jesus sier at vi skal se større ting. Og det er i grunnen et ynkelig kristenliv som står på samme stadium hele livet. For Bibelen taler om vokster.

Her tenker vi ikke på ekstase og store følelser i livet. Men vi tenker på erfaringer med Gud, nye gleder og Guds omsorg i sorg og motgang. Han viser oss mer av det som står i Ordet. Noen ganger kan motgangen være en større velsignelse enn mye medgang. For da erfarer vi at Gud er tro mot sitt ord og gir oss det vi behøver dag for dag.

Og det største av alt vi skal oppleve, er ennå framtid. Det er gjenkomsten. Jesus selv henter sin dyre brud og tar henne hjem til seg. Kan vi egentlig forstille oss hvordan de blir i himmelen? Det blir vår største dag.

Du skal få se større ting enn det som er på jorden. Det gjelder deg som lever i troen.

Joh. 2, 1-11. MIN TIME.

.
Lat oss berre stansa ganske kort ved dette ordet her. Jesus har ei tid for alt. Me kan nok meine at tida ikkje er rett. Men her gjeld det Guds klokke og ikkje vår.
.

1) Jesus kom.

.
2) Jesus stod fram.

3) Han skulle døy.

Arbeidsdagen var slutt for han, Joh. 9, 4. Han fekk berre ikring 3 år. Var ikkje det for kort tid? Han som kunne gjera så mykje godt, skulle han ikkje brukt eit langt liv til gode gjerningar?
Her kom Jesu tid tidlegare enn folk fleste tenkte. Og det peikar på det som var hans eigentlege gjerning: krossen. Kort før sa han: Timen er komen, Joh. 17, 1. Målet hans var heile tida Golgata. Sluttsteinen i byggverket var Joh. 19, 30: Det er fullført. Tida var komen til å sona verda si synd. Synde-skulda vart betalt med hans blod.
.

4) Han skal kome att.

5) Tid for misjon.

I mellomtida, før han kjem att, har han bede sine vener vinna nye

B i b e l-k u r s

mandag 21. januar 2013

Joh. 1-2.