Mat. 8, 2-4. Ein spedalsk
.
Ein
spedalsk kjem til Jesus, og denne sjukdomen er eit bilete på synda. Då møter me
her ein som lever utan Jesus.
.
Dette var
ein sjukdom til døden, og han kunen vera av to slag: Den eine verka ei knudret
og hard hud med sår. Det andre slaget var glatt og fin hud, men kjenslene var
borte og delar av kroppen fall etter kvart av. Det byrja gjerne med kvite
flekkar, men kroppen rotna etter kvart opp.
.
Felles for begge var at døden var
viss. Det var
inga von for han, og dei hadde ikkje medisin. Skulle han bli frisk, måtte det
skje eit under.
.
1. Denne
mannen kom til Jesus. Det var
redninga hans For dei som kjem til Han, får hjelp. Og Jesus sa sjølv at han
aldri ville visa nokon bort, Johs 6, 37.
.
2. Dinest
ser me at han fall på kne. Det er
uttrykk for hjelpeløyse og eit audmjukt sinn som bøyer seg for Gud. 1. Pet. 5,
5 seier at den audmjuke får nåde, det vil seia hjelp og frelse frå Gud i den
største naud.
.
Bøna hans
viser korleis mannen tenkte. Han hadde nok høyrt om Jesus eller kanskje sett
han gjera under. For mannen visste ein ting: Han kan hjelpa meg. Det var ingen
tvil om det hjå han, dette var ikkje vansken.
.
Men ville
han? Bryr han seg om ein stakkar som meg? Desse tankane var vonde. Alle andre
kan og vil han hjelpa, men ikkje meg. Likevel var det ei svak tru i han:
Kanskje han vil? Og det gjorde at han kom. Alt anna var jo nyttelaust – nå er
det berre Jesus igjen.
.
Slik er det
ofte. Me har prøvd mykje for å få fred i hjarta og von om ein himmel etter
døden. Ingen ting nyttar. Det er underleg korleis me er: Jesus kjem til slutt.
Me prøver alt anna først.
.
3. Og Jesus ville! Han både kunne og ville. Det er eit vakkert
trekk ved Frelsaren. Det står aldri på han.
.
Han rørte
ved mannen, rekte handa ut for å hjelpa han. Det er ikkje me som skal gjera
noko. Det er Guds Son som kjem til oss. Ordet i Jes. 59, 1 er sanne: Herren si
hand er ikkje for kort til å frelsa. Og i Salme 40 er det klårt: Han drog meg
opp…
.
Dinest
talte han til mannen. Han fekk høyra dei orda han lengta etter: Eg vil, sa
Jesus. Og så la han til: Bli rein. Mannen vart rein for sjukdom ved Jesu ord.
Slik er det alltid. Det er ikkje våre opplevingar eller meiningar som frelser.
Det er Guds ord – det kraft og mynd ei seg til å gjera det det seier. Ordet i
1. Tim. 2, 4 er sanne fullt ut: Han som vil at alle menneske skal bli frelst.
.
I dag seier
Guds ord til dei som kjem: I Jesu blod er det forlating for alle synder. 1.
Johs 1, 7. Det har reinsande kraft.
.
Og dette
skjedde straks. Du skal ikkje venta i fjorten dagar. Det er nå – i dag er
frelsesdagen, i dag er Gud å finna. 2. Kor. 6, 2. Akkurat nå kan du bli frelst.
Blodet har makt og kraft til det. – Kjem du?
.
Mat. 8, 5-13.
18.s.
Treenighet. En stor tro.
Jesus har nettopp helbredet en spedalsk, v. 1-4. Det var et
stort under: en syk til døden ble frisk. Det er alltid stort når det skjer.
Jesus sa bare: Jeg vil, og han ble ren. Men snart skulle noe skje som viste seg
å være større.
En hjelper i nød.
Nå møtte han også en som hadde store smerter og led mye, v.
6. Han behøvde uten tvil menneskelig hjelp. Mens den spedalske kunne rope om
hjelp selv, hadde denne gutten en som gikk i forbønn for ham. Hans herre hadde
omsorg for gutten som var hans tjener, og han kom til Jesus med bønn om hjelp.
I seg selv er det bemerkelsesverdig.
Mannen var høvedsmann og kunne befale over andre mennesker.
Men her var han hjelpeløs. Og det forstod han, det ser vi av hans ydmykhet. Han
kom ikke med krav og befaling.
Jesus så nok hans hjerte og indre liv, for han sa med en
gang: Jeg skal komme og helbrede ham. V. 7. Her viser Jesus sitt sinnelag for
de lidende og sin vilje til å hjelpe i nød.
En slik lidelse og tilstand kan være et bilde på synden. Den
blir en lidelse for mennesker når de ikke lenger kan holde den ut. «Han har
store smerter,» sa høvedsmannen.
En dikter sa det slik: «Jeg viste meg glad i vennenes rad,
mens hjertet var nær ved å briste. Men det var det ingen som visste.» Og
Bibelen sier det er ingen fred for den ugudelige. Jes. 57, 20-21. De er som det opprørte hav,
står det.
I en slik situasjon er det godt å ha en hjelper. Her var det
selveste sjefen hans. Og i slike tilfelle er det egentlig det samme hvem som
kommer. Han møtte en villig frelser. Jesus kom.
Uverdig.
La oss stanse mer for denne høvedsmannen. Han var visst ikke
lik andre. Vi har et annet inntrykk av de romerske ledere omkring i riket. Han
føler seg liten, men har tiltro til Jesus.
Først kaller han Jesus «Herre». Han stiller seg på en måte under
ham. Og han er selv en herre og vet litt om hvordan det er. Her anerkjenner han
Jesus på en helt spesiell måte. Han må trolig ha hørt om Jesus og kanskje sett
et under også. For han viser stor resp+ekt på denne måten.
Dernest sier han: Jeg er ikke verdig til at du går inn i mitt hus.
V. 8. Det er en ydmykhet vi sjelden ser blant romerne. De var vant til å
herske. Hans hus var for ringe til at en slik som Jesus skulle komme inn der.
Denne følelsen av uverdighet er noe som preger syndere i nød. Synden setter
sine spor i oss og gjør oss små nå vi virkelig ser inn i syndens alvor. Da blir
vi forundret og tenker: Kan Gud virkelig elske meg?
Det neste vi ser hos denne mannen er en stor tillit til Jesu makt.
Han sier: Du behøver ikke å komme hjem til meg, du kan bare si et ord, så blir
gutten frisk! Antagelig var denne mannen en hedning.
Likevel skjønte han
at Jesus var mektig. Han behøvde ikke å se den syke og heller ikke berøre ham.
Et ord fra ham var nok. Han visste trolig ikke hvor sant han talte. Han tenkte
på et ord om at gutten skulle bli frisk. Men Bibelen sier at Gud skapte hele
verden ved et ord. Han talte og det skjedde. Salme 33, 9. Guds vilje og kraft
ligger i Guds ord. Det ordet sier, skjer.
Vi har flere vers i Bibelen som taler om det. Hebr. 4, 12
sier f. eks.: «Guds ord er levende og virksomt (kraftig) og skarpere enn noe
tveegget sverd.» Og Jakob sier: «Etter sin vilje har han født oss ved sannhets
ord,» Jak. 1, 18. I sitt siste brev skrev Paulus dette: «Hele Skriften er
innåndet av Gud og nyttig til lærdom, til overbevisning, til rettledning, til
opptuktelse i rettferdighet.» 2. Tim. 3. 16. Slike kjerneord er viktige å ha
med seg på livsvandringen. De gir oss tillit til at det Gud har sagt, er sant.
Vi behøver ikke å forstå alt eller kunne forklare det. Ordet fra Gud har egne
bein å stå på. Du kan stole på det Ordet sier.
Denne mannen ble bønnhørt. Gutten skulle bli frisk – det
fikk han Jesu forsikring om, v. 13. Og det skjedde, det fikk erfare da han kom
hjem.
En stor tro.
Mannen forklarte litt om sin egen situasjon for å vise at
han trodde Jesu ord, v. 9. Han var en overordnet i Romerriket, og de som var
under ham, måtte adlyde hans røst. Hans ord var på en makt full av makt. Hvis
de var ulydige, ville det få følger. Han overførte på en måte dette til Jesus
uten at han sa det med ord: Også når du sier noe, må det skje. Det avslører
hans store tillit til Jesus og hans makt.
Da står det at Jesus undret seg, v. 10. Han hadde visst
aldri opplevd det, og nå taler han som menneske. I sitt jordiske liv var det
nytt. Da sier han noe som viser at høvedsmannen ikke var jøde: Ikke hos noen i
Israel har jeg funnet så stor tro. Det var hos dem han burde ha funnet troen.
De var Guds utvalgte folk, men sviktet altså på dette punktet.
For hva er
tro?
Her ser vi at det er å ta Gud på ordet. Jesus var Guds Sønn.
Det er å stole på Ordet, det er sant og vil skje slik det står. Det er ikke
alltid slik at det skjer momentant som her. Men det vil skje etter Guds vilje.
Flere steder ser vi at frelsen er knyttet til troen og ikke
til moral eller arbeid og gjerninger. Det er troen som frelser. Troen på Jesus.
Det ser vi f. eks. i Gal.
Mat. 8, 14-17. 18. s. Treenighet.
Peters
svigermor.
Desse versa seier oss at Peter var gift.
Elles veit me lite om dei andre i så måte. Truleg var ikkje Paulus gift. Han
ynskjer at alle skal vera som han. Her får me ei forteljing om at Peter si
vermor var sjuk og vart lækt. Det fortel og om Jesu kraft til å lækja. At han
gjorde med slekta til ein av dei næraste, er ein styrkje. Det var ikkje tvil om
at ho var sjuk – og at ho seinare var frisk. Ingen kunne seia imot det. Jesus
hadde nett lækt ein spedalsk og tenaren til ein høvedsmann. Nå kom dei til
Peters sitt hus – der skulle og henda noko,
1. Kva som hende. V. 15.
Då dei kom inn i huset hans, såg dei at
vermora hans låg sjuk. Det kan tyda på at dei ikkje visste noko på førehand.
Kanskje Peter hadde vore lenge borte og heller ikkje visste det. Nå såg dei
det. Ho låg til sengs og hadde feber. Kva gjorde Jesus då? Han handla ulikt når
han møtte folk. Det var ikkje eit fast ritual i hans verksemd slik.
Han rørte ved handa hennar. Varsamt. Utan
store fakter. Han ville ikkje skræma nokon eller gjera henne noko som ikkje
høvde.
2. Fleire sjuke kom. V. 16.
Eit rykte kan vera anten til det gode
eller det motsette. Men ryktet har alltid verknad og makt over folk sine
tankar. Difor er sladder så stor synd. Du veit aldri kor langt det når. Her
derimot verka samtalane folk imellom til det gode. Fleire fekk møta Jesus. Og
det var nok ikkje sladder dei dreiv med her, for sladder og baktaling er å
setja ut vonde rykte om folk for å skada dei. Somme trur at dei sjølve vert
større når dei set andre lågare enn mange andre. Men det er vel nærare sanning
å seia at dei sjølve søkk djupare.
Mange kom altså til Jesus. Det er draumen for mang ein misjonær og predikant:
Tenk om folk ville koma og høyra! Ofte vert det med draumen. Men nokre gonger
lukkast det. Jesus vert den einaste utvegen for folk. Dei kjem til han og ber
om nåde.
Her var det sjuke folk som kom. Det var
truleg ulike lekamlege sjukdomar, men særleg nokre blir understreka av Matteus:
Dei var «forgjorde av vonde ånder». Jesus hadde makt over dei og dreiv dei ut.
Slike vonde ånder var ein realitet i Israel og kanskje i vårt folk òg. Om all
slags vondt er det sant: Han har makt til å ta det på seg.
3. Oppfylling av profetiar, v. 17.
Matteus har så ei teologisk forklaring på
det som hende. Han kjende Skriftene og visste kva Gud hadde sagt i gammal tid
ved profetane. Noko av dette vart nå oppfylt. V. 17. Det dei opplevde var rett
og slett ei stadfesting av Guds ord til profeten ved Jesu gjerning.
Han siterer nå den kjende profetien hjå
Jesaja kap. 53. Og den handlar om langfredag og Jesus død på krossen. Det er
ikkje noko mindre. Men Jesus var ennå ikkje komen fram til krossen. Matteus ser
det i ettertid når han skriv evangeliet sitt.
Då ser han: Det Jesus gjorde på krossen,
omfattar alt. Ikkje noko er sett utafor. Det var synda han døydde for, men også
for alle konsekvensane av synda. Alt det vonde og stygge i verda var med. Og
det er ikkje tvil om at sjukdom og naud av alle slag er ei fylgje av
syndefallet.
Men det er ikkje slik at ein sjukdom er ei
fylgje av visse synder hjå den som er sjuk. Det er heilskapen Matteus ser.
Synda i Edens hage førte alt vondt med seg. Det er difor me kan sjå at til og
med truande menneske vert sjuke. Det er frukta av syndefallet generelt. Og den
har me alle del i.
Profetordet lyder: han tok på seg våre
plager og bar våre sjukdomar. Jes. 53, 4. Plage og sjukdom er synonyme for
frukta av fallet. Alt det bar Jesus på sin lekam og døyde for. Og slik me
framleis kjenner synda i oss, opplever me også sjukdom kan koma. Men
ingen treng gå fortapt på grunn av dette. Jesus betalte for alt.
