Mat. 28, 1-10. Jesu oppstode.
.
1. Jesus står opp.
Oppstoda er det store underet. Jesus var død som eit menneske, men han braut lekkjene som batt han til døden. Han var og Gud og ingen ting kunne halda han i dødsriket då. Dette var etter sabbaten, dvs. laurdag. Sabbaten enda ved solnedgang, og då opna butikkane att. Nokre kvinner kjøpte då angande olje, Mark 16, 1.
.
Tidleg sundag morgon då sola rann var dei ved grava for å salva Jesus, v. 1. På vegen dit har dei spurt: Kva med steinen? Den er for tung og stor for oss. Dei trudde dei ville møta problem som dei ikkje kunne løysa. Er ikkje det typisk for oss menneske? Me gruar oss til noko som me ikkje veit vil koma. Alt kan vera løyst før me kjem fram.
.
Nett det opplevde kvinnene, v. 2. Steinen framfor grava var ein rullestein, men så stor at det skulle bra krefter til å makta det. Og der såg dei at steinen alt var rulla bort. Kvifor hadde dei grubla over det? Gud hadde sjølv vore der med sine sendebod, englane. Kvinnene kunne gå rett inn i grava som var hogd ut i fjellet.
.
Og der sat ein mann. Det må ha vore ein Guds engel, kledd i ein lang, kvit kjortel, som snø, v. 3. Og det overnaturlege er ofte skremmande, difor vart dei redde. Men han tala venleg til dei og sa dei trong ikkje ottast. Han visste kva dei skulle, han var jo sendt av Gud. Nå får dei det store bodet, dei første som høyrde det: Oppstoda frå dei døde, v. 6. Jesus var ikkje der. Gud hadde gripe inn og berga Sonen frå dødsriket. Det var provet på at han var Gud og at synda var sona. Gud hadde liksom kvittert for det som hende på korset.
.
Kvinnene vart og dei første bodberarane om oppstoda, v. 7. Gå og sei til læresveinane – og til Peter. Var ikkje han ein læresvein og apostel? Kva skilde han ut frå dei andre? Synda midt i påsketida. Som den einaste hadde han fornekta Jesus ope med ord og banna på det. Men han angra – han gret over synda si. Mark. 14, 68-72.
.
Var det nokon som trong eit serskilt kall og ei personleg helsing då, var det nett Peter. Herren visste det, og difor minna han engelen om Peter. Kvinnene hugsa det nok: Peter skulle ha ei ekstra helsing. Og Peter må ha kjent varmen i heile seg då dei orda lydde. Det var som ei oppreising for han: Jesus har ikkje støytt meg bort!
.
Læresveinane skulle så gå til Galilea, der Jesus kom frå. Der skulle dei møta han. Jfr. Mark. 14, 28.
.
Kvinnene skalv av denne opplevinga og fekk ikkje ord fram i første omgang. Etter ei tid har dei likevel funne dei 11 læresveinane og sagt frå om det dei såg. Det ser me av Luk. 24, 9-10. Dei fleste trudde det ikkje. Men Peter trudde. Då han høyrde om underet – og truleg om helsinga til han – sprang han til grava, Luk. 24, 12. Og undringa var stor: Tenk, dette har hendt. Jesus lever!
.
2. Den oppstadne syner seg for Maria Magdalena, for dei to læresveinane som gjekk til Emmaus, og for dei elleve apostlane.
Jesus synte seg for fleire kvinne denne morgonen, først for Maria Magdalena som Jesus hadde berga frå sju vonde ånder. Og ho gjekk av stad og sa det til andre – dei som sørgde og gret. Men det skulle noko til å tru på slikt. Det var for overveldande.
.
Deretter kjem ein forkorta versjon av hendinga med dei to læresveinane som gjekk til Emmaus. Jfr. Luk. 24. Der viste han dei ut frå Skriftene at han var Messias og måtte lida for synda. Det fortel Lukas. Markus nøyer seg med å nemna det, men seier så at dei fortalde dette til dei andre læresveinane.
.
Men heller ikkje nå trudde dei. Dei var altså ganske trege til å tru på dette store underet. Og dei var Jesu vener. Då skal me kanskje ikkje undra oss over at folk i denne verda ikkje kan tru det. Gud må opna augo våre for å sjå Hans herlegdom og makt.
.
Til siste viser han seg for dei elleve då dei sat til bords. Han visste om vantrua, me kan ikkje skjula noko for han. Det gjeld til alle tider. Nå refsa han dei for det. Han hadde fortalt die om det før, så det kom ikkje uventa på dei. Men dei var så opptekne av dei nære ting og jordelivet, at dette guddommelege var umogleg. Og slik er det ofte med oss.
.
3. Han byd apostlane at dei skal gå ut i all verda og forkynna evangeliet, og lovar å vera med dei, v. 19.
Sjølv om dei var vantruande og Jesus måtte tala strengt til dei, ville Meisteren framleis bruka dei i si teneste. Det var desse feilande og svake sjelene som fekk misjonsbodet. Dei skulle gå ut i heile verda. Heile skapningen måtte få høyra evangeliet. Og her ligg jo også heidningemisjonen gøymd. Dei hadde ikkje så lett for å tru det heller, jfr. Apg. 10-11.
.
Tru og dåp var vegen til frelse, Mark 16, 16. Av Mat. 28, 18ff ser me at dåp og opplæring skulle gå hand i hand. Folk måtte få vita kva dei trudde på og bli grunnfesta i denne læra. Likevel ser me at trua har ei særstilling. Både dåp og tru høyrer med. Men dersom den døypte ikkje ville tru, var ikkje dåpen til noko hjelp i domen. Det er alvorleg å tenkja på i vår tid også.
.
Læresveinane får og teikn eller ”prov” på si teneste. Det var særleg naudsynleg i den første kristne tida då dei skulle pløya ny mark i alle land. Me ser litt av det same i misjonsland i dag. Det er indre av dette i nyare tid med meir kunnskap på ulike område. Her er og motstanden og skepsisen til alt som smakar av ”humbug” større.
.
Oppstoda er det store underet. Jesus var død som eit menneske, men han braut lekkjene som batt han til døden. Han var og Gud og ingen ting kunne halda han i dødsriket då. Dette var etter sabbaten, dvs. laurdag. Sabbaten enda ved solnedgang, og då opna butikkane att. Nokre kvinner kjøpte då angande olje, Mark 16, 1.
.
Tidleg sundag morgon då sola rann var dei ved grava for å salva Jesus, v. 1. På vegen dit har dei spurt: Kva med steinen? Den er for tung og stor for oss. Dei trudde dei ville møta problem som dei ikkje kunne løysa. Er ikkje det typisk for oss menneske? Me gruar oss til noko som me ikkje veit vil koma. Alt kan vera løyst før me kjem fram.
.
Nett det opplevde kvinnene, v. 2. Steinen framfor grava var ein rullestein, men så stor at det skulle bra krefter til å makta det. Og der såg dei at steinen alt var rulla bort. Kvifor hadde dei grubla over det? Gud hadde sjølv vore der med sine sendebod, englane. Kvinnene kunne gå rett inn i grava som var hogd ut i fjellet.
.
Og der sat ein mann. Det må ha vore ein Guds engel, kledd i ein lang, kvit kjortel, som snø, v. 3. Og det overnaturlege er ofte skremmande, difor vart dei redde. Men han tala venleg til dei og sa dei trong ikkje ottast. Han visste kva dei skulle, han var jo sendt av Gud. Nå får dei det store bodet, dei første som høyrde det: Oppstoda frå dei døde, v. 6. Jesus var ikkje der. Gud hadde gripe inn og berga Sonen frå dødsriket. Det var provet på at han var Gud og at synda var sona. Gud hadde liksom kvittert for det som hende på korset.
.
Kvinnene vart og dei første bodberarane om oppstoda, v. 7. Gå og sei til læresveinane – og til Peter. Var ikkje han ein læresvein og apostel? Kva skilde han ut frå dei andre? Synda midt i påsketida. Som den einaste hadde han fornekta Jesus ope med ord og banna på det. Men han angra – han gret over synda si. Mark. 14, 68-72.
.
Var det nokon som trong eit serskilt kall og ei personleg helsing då, var det nett Peter. Herren visste det, og difor minna han engelen om Peter. Kvinnene hugsa det nok: Peter skulle ha ei ekstra helsing. Og Peter må ha kjent varmen i heile seg då dei orda lydde. Det var som ei oppreising for han: Jesus har ikkje støytt meg bort!
.
Læresveinane skulle så gå til Galilea, der Jesus kom frå. Der skulle dei møta han. Jfr. Mark. 14, 28.
.
Kvinnene skalv av denne opplevinga og fekk ikkje ord fram i første omgang. Etter ei tid har dei likevel funne dei 11 læresveinane og sagt frå om det dei såg. Det ser me av Luk. 24, 9-10. Dei fleste trudde det ikkje. Men Peter trudde. Då han høyrde om underet – og truleg om helsinga til han – sprang han til grava, Luk. 24, 12. Og undringa var stor: Tenk, dette har hendt. Jesus lever!
.
2. Den oppstadne syner seg for Maria Magdalena, for dei to læresveinane som gjekk til Emmaus, og for dei elleve apostlane.
Jesus synte seg for fleire kvinne denne morgonen, først for Maria Magdalena som Jesus hadde berga frå sju vonde ånder. Og ho gjekk av stad og sa det til andre – dei som sørgde og gret. Men det skulle noko til å tru på slikt. Det var for overveldande.
.
Deretter kjem ein forkorta versjon av hendinga med dei to læresveinane som gjekk til Emmaus. Jfr. Luk. 24. Der viste han dei ut frå Skriftene at han var Messias og måtte lida for synda. Det fortel Lukas. Markus nøyer seg med å nemna det, men seier så at dei fortalde dette til dei andre læresveinane.
.
Men heller ikkje nå trudde dei. Dei var altså ganske trege til å tru på dette store underet. Og dei var Jesu vener. Då skal me kanskje ikkje undra oss over at folk i denne verda ikkje kan tru det. Gud må opna augo våre for å sjå Hans herlegdom og makt.
.
Til siste viser han seg for dei elleve då dei sat til bords. Han visste om vantrua, me kan ikkje skjula noko for han. Det gjeld til alle tider. Nå refsa han dei for det. Han hadde fortalt die om det før, så det kom ikkje uventa på dei. Men dei var så opptekne av dei nære ting og jordelivet, at dette guddommelege var umogleg. Og slik er det ofte med oss.
.
3. Han byd apostlane at dei skal gå ut i all verda og forkynna evangeliet, og lovar å vera med dei, v. 19.
Sjølv om dei var vantruande og Jesus måtte tala strengt til dei, ville Meisteren framleis bruka dei i si teneste. Det var desse feilande og svake sjelene som fekk misjonsbodet. Dei skulle gå ut i heile verda. Heile skapningen måtte få høyra evangeliet. Og her ligg jo også heidningemisjonen gøymd. Dei hadde ikkje så lett for å tru det heller, jfr. Apg. 10-11.
.
Tru og dåp var vegen til frelse, Mark 16, 16. Av Mat. 28, 18ff ser me at dåp og opplæring skulle gå hand i hand. Folk måtte få vita kva dei trudde på og bli grunnfesta i denne læra. Likevel ser me at trua har ei særstilling. Både dåp og tru høyrer med. Men dersom den døypte ikkje ville tru, var ikkje dåpen til noko hjelp i domen. Det er alvorleg å tenkja på i vår tid også.
.
Læresveinane får og teikn eller ”prov” på si teneste. Det var særleg naudsynleg i den første kristne tida då dei skulle pløya ny mark i alle land. Me ser litt av det same i misjonsland i dag. Det er indre av dette i nyare tid med meir kunnskap på ulike område. Her er og motstanden og skepsisen til alt som smakar av ”humbug” større.
.
Visse
teikn skal fylgja dei som trur, står det: å driva ut vonde ånder, tungetale, ta
ormar i hendene, drikka gift og lækja sjuke. Det er ikkje lett og enkelt å
forklara kvifor det skjer så lite under mellom oss nå. Somme seier me manglar
tru, andre at det høyrde til den første kristentida.
.
Jesu tid var nå ovre. Han vart teken opp til himmelen og sette seg ved Guds høgre hand, eit symbol på der makta var. Dei kristne byrja nå si teneste for alvor. Dei ”forkynte alle stader,” står det. Eit omfatande arbeid var i gang frå første stund. Og teikna fylgde med dei, og det synte folket på den tida at dei verkeleg var utsendingar frå Gud. Sonen hadde sagt det skulle vera slik.
.
.
Jesu tid var nå ovre. Han vart teken opp til himmelen og sette seg ved Guds høgre hand, eit symbol på der makta var. Dei kristne byrja nå si teneste for alvor. Dei ”forkynte alle stader,” står det. Eit omfatande arbeid var i gang frå første stund. Og teikna fylgde med dei, og det synte folket på den tida at dei verkeleg var utsendingar frå Gud. Sonen hadde sagt det skulle vera slik.
.
Mat. 28, 1-10. Oppstoda.
.
Desse orda
er frå første påskedag då Jesus stod opp frå dei døde. Han hadde sagt det til
dei før: Han skulle lida og døy og etter tre dagar skulle han stå opp. Men
læresveinane var trege til å skjøna det. Det var så uverkeleg.
.
Ingen såg
det då det hende. Ingen av evangelistane fortel kva som hende då. Gud handla
liksom heilt åleine utan tilskodarar. For her brukte han si veldige makt.
.
Men dei såg den oppstadne og vitna
om det. ”Jeg levende så ham i haven, og aldri så skjønn jeg ham så.”
.
Kvinnene
gjekk tidleg til grava for å salva lekamen hans. Det var vanleg praksis. Dei
brukte angande olje, og det var berre for høgtståande, ”fine” folk. Kvinnene
såg på Jesus som stor. Berre det beste var godt nok for han. Ei av dei var
Maria Magdalena som Jesus hadde drive 7 vonde ånder ut or. Ho hadde altså
opplevd eit stort under i sitt eige liv. Nå hadde Jesus alt å seia for henne.
Det er eit godt bilete på ein kristen. Slik er det med oss.
.
Dei såg
grava – ho var tom. Eit jordskjelv kom og ein engel frå Gud møtte fram. Det var
ei dramatisk stund, så til og med vakta skalv.
.
Så høyrde
dei det: Han er oppstaden! Eit under har hendt. Fortel det vidare. Jesus går i
førevegen for dykk – til Galilea. Kvinnene skunda seg bort – kva skulle dei der
då? Otte og glede fylte dei – det skjer ofte i slike store stunder.
.
Kvifor var
det slik – har dette noko å seia for oss?
.
1. Jesu ord var sanne.
Det fekk
dei sjå nå. Mat. 16, 21. Tre gonger kjem dette att: han skulle døy og stå opp
att. Før hadde dei ikkje lagt nok vekt på det, det var liksom så utruleg. Nå
såg dei det!
.
Dette
skapte tillit til orda hans og det han hadde gjort. Ordet blei oppfylt. Det var
sant. Slik er det og. Det er ein ting å tru med tanken det Jesus seier. Det
blir noko heilt anna når det hender.
Bibelen er noko anna enn menneskeord og tale frå t.d. politikarar.
.
Dette gjeld
både Jesu første kome og når han kjem att. Det hende nøyaktig slik profetane
hadde tala då Jesus vart fødd. Til og med fødebyen Betlehem er nemnt. Slik vil
det og gå til i den aller siste tida når han kjem att. Det styrkjer trua vår på
at andre ord også er nøyaktige og sanne. For me menneske har ofte vanskeleg for
å tru.
.
2. Oppstoda var prov på at Jesus
var Guds Son med makt.
I Rom. 1, 4
skriv Paulus at Jesus er godtgjort å vera Guds veldige Son ved oppstoda. Han
var Guds Son heile tida, men 1. påskedag vart det klårt: Dette er ikkje eit
menneske. Han braut lekkjene i døden og er levande!
.
Både
tvilarar og fornektarar må sjå det. Jesus er Gud. Det kan ingen bortforklara om
dei vil vera sanne.
.
3. Vår frelse og liv.
I Rom. 6, 4
skriv Paulus: Likesom Kristus vart oppreist frå dei døde ved Faderens
herlegdom, så skal også me vandra i eit nytt liv. Her er ei anna side ved
oppstoda. Ein kristen får så å seia ei åndeleg oppstode. Gud reiser oss opp frå
synd og åndeleg død. Ef. 2, 5-6 seier det slik: Gud har gjort oss levande med
Kristus. han vekte oss opp og sette oss med han i himmelen i Kristus. Og i v.
10: Me er skapt i Kristus.
.
Me er ikkje
lenger i det gamle livet. Det gamle
er borte og alt er blitt nytt. 2. Kor. 5, 17. Me er som kristne ein ny
skapning. Det kunne me aldri har blitt om Jesus ikkje hadde stått opp frå
døden.
.
4. Me skal stå opp.
Jesu
oppstode viser og at me skal ein dag fylgja han og reisast opp frå grav og død.
1. Kor. 15, 20-22. Jesus vil ha alle sine med til himmelen. Det har me fått
visse for ved at han stod opp. Me tilhøyrer han.
.
Bibelen
brukar eit bilete om dette m.a. Me er ein åndeleg lekam der Kristus er hovudet
og me er lemmene. Kristus har stått opp frå dei døde. Det hende først. Men er
me ein lekam med han, er det klårt at me ein gong skal fylgja han inn i riket
hans. Det er vår oppstode. Bibelen reknar ikkje med tid slik me gjer. I Guds
time vil det skje.
.
Lat andre
seia kva dei vil, me dreg no likevel…. (M.
Orheim).
.
---
Mat. 28, 18-20. Trieining.
.
Dette er
tekst på trieiningssøndagen – det handlar om dåp, misjon og opplæring. I alt
dette og alt anna er heile trieininga med. Og det er eigentleg Gud som gjer
arbeidet. me er berre verktøy og reiskap. Det er audmjukande, men Gud har ordna
det slik. Me kunne ikkje anna, i alt dette åndeleg eer me djupast sett
ubrukbare.
.
Her møter
me altså misjonen som er Trieininga i arbeid.
.
1. Gud.
Han er
første person i guddommen. Og me veit noko om han frå Bibelen.
1) Han er skapar. Etter at
universet vart til, skapte han også mennesket. Gud sa: Lat oss skapa menneske.
1. Mos. 1, 27. Mennesket vart altså til ved ei særskilt skaparakt. Det er aldri
tale om ei utvikling frå dyr eller låge, enkle skapningar. Gud sa – og me vart
til. Difor er alle Guds eigedom. han har rett til alle menneske, av di han laga
oss. Det er slik sjølv om folk ikkje trur det eller vi ha noko med Gud å gjera.
.
2) Gud kallar menneska. Salme 50,
1. Han talar og kallar frå sola går opp til ho går ned. Slik møter han alle som
kjem i kontakt med Guds ord. Naturen talar også til oss, Rom. 1, 20. Men det er
ingen tale til frelse og forsoning. Men han vil at alle skal bli frelst, 1.
Tim. 2, 4. Alt er klart frå Gud si side. Ingen skal kunne anklaga han på
dommedag.
.
3) Gud er også far. Dei
ufrelste og heidningane kjem heim når
dei blir kristne. For i heimen er far. Men han møter oss ikkje med refs og
slag. han opnar armane mot oss når me kjem, som den fortapte sonen opplevde
det. Luk. 15. Og nå ventar han på deg!
.
2.
Jesus.
Han er den andre personen i
guddommen. Kva er hans plan og teneste?
.
1)
Jesus har betalt for alle. 1. Tim.
2, 5f. Jesus er vår mellommann og løysepenge. All skuld vart tilrekna Jesus. Han betalte
med blodet sitt då han døydde på krossen. Kvar einaste synd vart sona då. I
Kol. 2, 14 skriv Paulus: Han utsletta skuldbrevet. Det er fullstendig borte.
Alle synder i heile verda vart notert på ei rekning, og Jesus sa: Eg betalar
alt. Då er me ved påsketid.
.
2)
Jesus sender oss ut. Han seier: Gå! Misjonærar og
predikantar er Jesu stedfortredarar på
jorda. Me er sendebod i staden for Kristus, 2. Kor. 5, 20. Underleg nok står det:
Som om Gud sjølv formanar … Det er
veldige ord. han har ingen andre til å gå enn syndige men frelste menneske. Korleis kan
då nokon sjå smått på det? Misjon er å fylgja Jesu ordre. Det gjeld ute og
heime, på møte, i forening og når du ber og gir dine gaver. Du er i Guds stad.
Jesus sa ein gong: Likesom faderen har sendt meg, sender eg dykk. Johs 20, 21.
Slik er det: Me er sende av Gud Fader.
.
3. Anden.
Den tredje
personen i guddommen er Den heilage Ande. Då er me ved pinsetid.
.
Han kan
ikkje skiljast ut frå dei andre tp personane. Det handlar om tri som er ein, ei
tri-eining. Difor er det galt å seia at kristne ikkje har Anden. Du kan ikkje
vera kristen utan den. Alle frelste har del i den tredje guddommen, for dei er
uskiljande.
.
Me skal ta
med to viktige ord om Anden:
1) Johs 16, 8: Han skal overtyda verda om synd. Det held han
på med nå. Dersom Anden arbeidar med meg, ser eg meir og meir av mi eiga
synd. Eg ser kor duglaus eg er i
arbeidet for Gud og blir stadig audmjuka av Anden når han syner meg korleis eg
eigentleg er. – Det er då eg har mest bruk for hans nåde.
.
2) Johs 16, 14: Anden skal
herleggjera Kristus. Han viser oss alltid til Jesus
Kristus. Han
opphøyer ikkje seg sjølv, men let Anden stråla fram hjå den truande. Då ser du
kor stort det er å vera frelst og kor trygg du er. Og då vert ikkje misjonen
mitt og vårt arbeid. (Det er ein fåre ved å understreka det.) Då blir det
Herrens gjerning og han får all ære.
.
I alt dette
sa Jesus at han ville vera med oss alle dagar. Då kan me vera frimodige. I
profetordet om Jesus står det tydeleg: Han skal verta kalla Immanuel og det
tyder nett dette: Gud er med oss. Og det vart sagt då Jesus skulle koma til
vera, Mat. 1, 23. Så det gjeld han. Og ein gong sa Jesus dette slik: Der to
eller tre er samla i mitt namn, der er eg… Mat. 18, 20.
.
Så går me
frimodig i striden.
.
--
Mat. 28, 16-20. Ein stor tekst. v
.
Dette er
ein fin tekst, både om misjon, dåp, opplæring og trieininga. Her skal me berre
stansa for misjonsoppdraget. Det er viktig for Guds folk.
.
Læresveinane
reiste dit Jesus hadde sag ta han ville møta dei, v. 16. I ein eldre Bibel
heiter det: Der Jesus hadde satt dem stevne. Det er eit fint trekk ved dei. Då
tvilte dei ikkje. I dette stod Jesu ord fast.
.
Kor kan me
møta han nå? Har han sagt noko om det?
- I Bibelen
er ein fin møteplass. Når den opnar seg, vert det lys, står det. Salme 119,
130. Det har me truande erfart. Over ein open bibel sender Gud sitt himmellys
ned i mørke sjeler.
- I
forsamlinga av dei truande er det og slik. Der to eller tre er samla i Jesu
namn, er han midt imellom dei. Det er hans eigne ord.
- Bønelivet
er óg slik. Songaren har rett: En liten stund med Jesus – den bringer kraft med
seg. Den gir meg lyst å vandre på Herrens
gode vei. Har du
ikkje erfart det i gode og stille bønestunder i lønnkammeret? Der er Jesus.
.
Så fekk dei
sjå han. Dei tilbad, fall på kne i audmjuk bøn. Då er det at somme tvilte. Det
vart kanskje for sterkt for dei. Dei hadde jo sett han ved Golgata. Dei visste
han var lekamleg død. Og nå stod han der! Kva var det?
.
Då tala
Jesus til dei – også tvilaren fekk høyra desse orda. Og dei fekk veldig mykje å
seia for kyrkja og kristenfolk til alle tider. Lat oss sjå på tre store ting
han sa.
.
1. Først: Om ei STOR MAKT.
Eg har fått
all makt, sa han. Det minner han dei om først av alt. Ikkje minst for tvilaren
var det godt. Det skulle ikkje stå på han – der var resurser nok.
.
Det seier
oss at ein kristen har kontakt med himmelske krefter. Gud har vist litt av
desse kreftene for oss. Me tenkjer på skapinga då alt vart til ved eit ord. Og
julenatt då Gud sjølv steig inn i verda i sin eigen Søn og vart eit menneske.
Og ikkje minst på krossen langfredag. Då vart alle synder lagt på Jesus og han
bar dom og forbanning i vår stad. Er ikkje det ei veldig makt og kraft? Og
dinest oppstoda. Gud reiste ein død lekam opp og
viste ved det kor stor han er.
.
Ordet på
grunnteksta for ”makt” tyder m.a. fullmakt (exousia). Som skapar og herre eig
han alle ting og er utgangspunktet for alt. Då har han ikkje berre krefter nok
til å gjera alt. han har lov til det og fullmakt i kraft av sitt skaparverk og
som ein evig og fullkomen Gud. Ingen kan ta frå han det.
.
Slik er han
også her og nå. Han har alt du treng. Og han brukar dei same krefter i vår
kvardag som han brukte på Jesus då han vekte han opp frå dei døde. Ef. 1, 19-20. Dermed er Kristi oppstandelses kraft vår. Midt
i vår usseldom og veikskap er me utstyrt med himmelske resurser.
.
Paulus
skriv at han ynskjer meir av det – så eg kan få kjenna han og krafta av hans
oppstode, Fil. 3, 10. Me må alltid byggja på det Gud gir oss i Kristus. Me får
henta kraft og visdom der til liv og teneste.
.
2. Difor gir han oss ei STOR OPPGÅVE.
Her bruker
han fire verb me skal leggja merke til: Gå – gjer – døyp – lær. Og oppgåva er
formidabel: Læresveinane skal gjera alle til Guds folk. Kvar nasjon og kvar
familie og einskildperson må få høve til å tru på han.
.
Gud vil det. 1. Tim. 2, 4. For alle
var med i Jesu død. Misjonen er altomfattande. Difor blir me aldri
ferdige med denne oppgåva. Det vil alltid vera nokon som ikkje er nådd. Kallet
er å oppsøkja dei, tala og vitna for die.
.
- Det skal
skje ved dåp. Det er ein eingongshandling. Men det skjer ikkje automatisk eller
som magi når vatnet renn over barn eller vaksne. (I teologien kallar dei det:
ex opere operato.) Olav Valen-Sendstad gjekk t.d. sterkt mot denne tanken, som
eigentleg er katolsk. Til dåpen høyrer alltid trua, jfr. Mark. 16, 16.
.
- Til dåpen
høyrer naturleg og naudsynleg opplæring. Me treng alle å vita kva frelse er og
kva livet med Gud er. Difor gjeld opplæringa heile livet. Og Jesus sa det slik:
Ved å læra dei å halda alt det eg har bode dykk. Det er ikkje sikkert me
kristne har vore flinke nok til å læra dei unge og nye kristne ALT. Ingen ting
må utelatast.
.
- Gå ut, sa
han. Det er kallet. Direkte og udiskutabelt. Det er mange arbeidslag og
organisasjonar i vår tid. Men tenesta og målet er det same. 2. Kor. 5, 20: Me
er sendebod i staden for Kristus. Jfr. Luk. 24, 48; Luk. 14, 17; Op. 22, 17.
Men me må heile tida vera på vakt om arbeidslaga har rett kurs.
.
- Til
læresveinar, sa Jesus. Misjon er ikkje naudhjelp, skule, helsearbeid. Det er
ikkje nok. Alt godt arbeid er vel og bra, men det rekk ikkje som misjon. Målet
er klart: Folk må bli frelst frå si synd! Verda er fortapt utan Jesus. Det er
berre ein veg.
.
Då Jesus
såg folket, tykte han hjarteleg synd i dei. Mat. 9, 36. Me må altså sjå folket
slik Jesus såg dei. Og han såg aldri berre fattigdom og sjukdom og den ytre
stoda. Gong etter gong les me at han sa: Trua di har frelst deg, når han lækte
folk frå sjukdom. Sjelenauda var størst.
.
Paulus
skriv til romarane: Eg har ei stor sorg og ei vedvarande naud: at dei må bli
frelste. Rom. 9, 2. Misjonæren Reichelt syng
djupt og inderleg: Gi meg ditt ømme frelsersinn for slektens sorg og harm…
Sangb. 705.
.
Nå ber han oss gå. Me skal
vera sendebod for himmelen. Der er ei legende frå utgangen av Egypt (2. Mos.
12). Gamle Jakob gjekk frå hus til hus og sa: Du har vel slakta lammet? Har du
smurt blodet på dørstokkane? Til eit ungt par sa han: Gløym ikkje blodet. Berre
det frelser nå!
.
Nå kjem han
til ditt hus. har du teke imot Jesu frelse? Her
er han som kan frelse hver syndebunden trell; her er han som kan øse trøst i
hver bange sjel. Sangb. 674.
.
3. Til slutt kjem Jesus med ei STOR
TRØYST.
Eg er med
dykk alle dagar. Det var nistepakken dei fekk med seg ut i verda. Kvar dag
gjeld det. Det blir tunge og lette dagar i tenesta for Gud. Då skal me få sjå
noko: Jesus er der. Det gir frimod og kraft. Og
me kan stola på dei orda.
.
