Mat. 23, 37. Som ei høne.
.
Jesus er komen til siste del av
livet sitt. Han går mot Jerusalem og Golgata. Der skal frelsesverket gjerast
ferdig. Han har
tala med leiarane mellom jødane, og i dette kapitlet har han vore streng. Han
har kalla dei hyklarar og blinde rettleiarar.
.
Det er
likevel sorg i røysta og hjarta hans. Nå
seier han: Jerusalem, Jerusalem! Det er ein direkte tiltale til dei som høyrde han.
Inntrengande og mjukt vil han minna dei om grunnen til at han kom.
.
1. Eit siste kall.
Ein siste
anklage og påminning om korleis dei var: Hugs på fortida di, kva har fedrane
gjort mot profetane? Dei slo dei i hel og steina dei. Me veit frå Det gamle
Testamentet at mange profetar fekk motbør og måtte tåla vondt. Til sist slo dei
også Guds Son i hel.
.
2. Mange gonger.
Jesus ville
samla folket til Gud og frelsa. Det hadde han prøvd ofte. Heile livet han svar
ei slik teneste. Han tala til dei mange gonger, og han gjorde store under så
dei skulle skjøna han var Gud. Hadde dei berre visst det då han kom siste gong
til Jerusalem, men også då var det skjult for augo deira. Luk. 19.
.
3. Som ei høne.
Han
samanliknar seg med ei høne med kyllingar. Når faren kom til dei, samla ho dei
kring seg og gøymde dei under vengene sine. Slik ville Jesus også vera frelsar
for folket. Det var ikkje han det stod på. For hjå han er det ly for kvar ein
som kjem.
.
Dette har Gud vist gjennom hele GT. Han tok seg
av sitt folk med stor kjærleik og omtanke. Men var forherda på ulik måte. Men
dei gløymde Gud og rekna ikkje med han. Folket var opptekne av tinga i denne
verda, og dei vende seg til og med til avgudane i landet og dyrka dei. Herren
prøvde gong etter gong å samla dei om seg og fortalde dei gjennom profetane det
var til det beste for folket.
.
4. Viljen.
Det fatale
var at folket ikkje ville. Ein og annan fylgde han og tok imot. Men ikkje den
store flokken og dei fleste av leiarane og dei lærde. Unnataket er t.d.
Nikodemus. Johs 3. Og når nokon seier nei til Jesu frelse, er det inga anna
von. Eit anna døme er gamle Simeon i Luk. 2, 25ff. Han var av dei som venta på
Israels trøyst, står det.
.
Slik ser me
det skjer i vårt land og folk nå. Mange seier nei og bryr seg ikkje om Guds
rike. Då går dei ei evig fortaping i møte. I Noreg har me sett det mange gonger
i soga vår. Potet-prestane hadde gode tider, og folk ville høyrad ei. Dei tala
nært og praktisk og enkelt. Slik tale kan lata seg høyra til alle tider.
.
Den som
skal gå med Guds bod vil få trongare tider. Det fekk Hans Nielsen Hauge då han
stod fram ikr. 1797 og bad folket venda om frå syndene sine og be til den
einaste Gud. Seinare har mange fått oppleva det. Somme var trufaste i tenesta
og slo ikkje av på kravet, medan andre var ”snillare” med åra og tala ofte det
folk ville ha. Men det var ikkje Guds plan.
.
Korleis er
det med deg – har du sagt ja? Ennå står han og bankar, men det kjem ein siste
gong. Då er det for seint.
.
