Påske 2.
Påskedramaet
stansa ikkje på langfredag med Jesu død. Det kom noko etter. Og den hendinga er
viktig og har kanskje ikkje ein direkte parallell i den jødiske feiringa. For
denne delen handlar om eit heilt nytt liv, ei slags nyskaping i verda.
Jesus
hadde fortalt læresveinane at han ikkje skulle vera i grava. Han skulle stå opp
att frå dei døde etter tre dagar. Men det ser ikkje ut til at det hadde «gått
inn» hjå dei. Dei levde i alle høve som om dei ikkje hadde høyrt dette.
Difor var
dei nok forundra og redde då bodet kom: Han er ikkje lenger i grava. Han er
borte. Soldatane var redde, kvinnene som kjende han trudde heller ikkje anna
enn at han var død. Dei vart også redde. Men dei fekk bodskapen forkynt klårt
og tydeleg: Han er oppstaden. Mat. 28, 6. Desse to kvinnene fekk så oppgåva: Gå
og sei det til læresveinane mine.
Og då
byrja det. Dei skunda seg – og dei sprang av glede til Jesu nære vener. Då
hende noko forunderleg for dei: Jesus kom til møtes med dei, står det. Han
visste jo alt, og nå ville han hjelpa dei i trua og vantrua deira. Ver helsa,
sa han. Ikkje eit vondt ord. Berre godleik og nåde.
Jesus var
altså utfridd frå grava. Løyst frå alle band i denne verda. Nå hadde han
himmellekamen på seg, så det var ikkje så underleg at folk ikkje kjende han att
med ein gong. To vener som gjekk mot Emmaus skjøna ikkje kven han var då han
slo seg i lag med dei. Luk. 24. Eit heilt nytt kapittel i verda hadde teke til.
Ingen ting var som før lenger. Oppstoda vart overskrifta på den nye tida.
Paulus
har skjøna det betre enn nokon annan, trur eg. Folk i Korint skjøna det ikkje
og laga bråk om det. Det var berre 5 år etter vekkinga. Så snart kom problema
der. Og Paulus skreiv eit langt og sterkt brev til dei. Og han brukte det
lengste kapitlet eller avsnittet nett om oppstoda. 1. Kor. 15. Det kan løna seg
for fleire å ta seg tid til det kapitlet endå ein gong. Der får du svar.
Paulus
slår fast at oppstoda er etter Skriftene, og dermed er det sikkert. Gud lyg
aldri. Og deretter kjem han med ord som viser kor heilt avgjerande påskemorgon
er for oss kristne. Dersom Jesus ikkje hadde stått opp frå grava, ville
forkynna av evangeliet vore tomme ord og trua var også tom og nyttelaus. Ja, me
som forkynner Ordet, ville vore falske vitne om Gud. Trua var unyttig og me var
framleis i syndene våre. Ja, me var ynkelegare enn alle andre. Me var faktisk
dei mest ynkelege i verda (her er brukt eit uttrykk for superlativ på
grunnteksta).
Her kjem
så Paulus med eit utrop nærast: Men no er Kristus stått opp! V. 20. Sigeren er
vunnen. Difor kan songaren seia: Å. Salige stund uten like – han lever, han
lever ennu! Det tyder m.a. at synda er sona, sigeren over satan er vunnen,
frelsa er ferdig – og det er von for oss etter døden. Grava er ikkje den siste
kvilestaden. Det gjeld berre den jordiske lekamen. Me som trur på Jesus, skal
stå opp til evig liv og sæle i Guds himmel. Og dei som ikkje trur, er ulydige
og ikkje vil ta imot Jesus, dei skal også stå opp – til dom og oppgjer med Gud.
Men ennå
er det rom og tid for å venda om. Kom du også!
